“Είναι πολύ σκληρό να σου ζητούν να τραγουδήσεις έναν παλιό σκοπό που προσπαθείς να λησμονήσεις”, λέει το τραγούδι, αλλά, αν τον παλιό σκοπό θα τον πει ο Γιώργης, τότε το τραγουδάκι μπαίνει σε κάψουλα διαστημική που διασχίζει το Χρόνο κι έρχεται με αληθινή καινούργια ομορφιά, φίνο και γλυκό, γοητευτικό και ευρηματικά καλόγουστο, με αισθητική σφραγίδα και περίτεχνη jazz χάρη, με ένα τρόπο ταιριαστά παράταιρο στην εποχή, έρχεται λοιπόν και κάνει Καντάδα.
Κανταδένιο όλο το άλμπουμ, όπου ο Γιώργης διασκευάζει τραγούδια που ποτέ δε λήγουν (Το Πρωί με Ξυπνάς Με Φιλιά, Ζητάτε να σας Πω, Καινούργια Τώρα Ζωή, Κλαις, Που’ ναι Εκείνη η Αγάπη μας…/ των Σογιούλ, Αττίκ, Γιαννίδη, Θεοφανίδη…), με ακουστικά όργανα, εκφραστική ερμηνεία, λιτά και δημιουργώντας χώρο για τη νέα πνοή του τραγουδιού και κυρίως για το συναίσθημα που βγαίνει μαζί του. Ξέρει ο Γιώργης !
Όπως και οι μουσικοί με τους οποίους συνεργάζεται ξέρουν-και καθόλου δεν χάνεται η ταξιδιάρικη ψυχή του Flaneur μας, που ποτίζει με αρώματα περιπλάνησης μουσικές από τη Βαρκελώνη ως την Αθήνα και συνεχίζει σαν τους κανταδόρους που δεν είναι στατικοί τύποι, για ποιος ξέρει πού, μετά, θα τον βγάλει ο δρόμος.
Από τις πιο όμορφες στιγμές-να το πω-είναι και το ντουέτο με την Αδριάνα Μπάμπαλη, ‘Ετσι Είν’ η Ζωή. Όπως και το δικό του τραγούδι, Καντάδα για τη Γιαγιά μου, από αυτά που συγκινούν σίγουρα γιους και κόρες και εγγόνια, οπωσδήποτε γιαγιάδες και παππούδες, σίγουρα εκτός κι αν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή μιλάνε στο κινητό και δεν ακούνε τίποτε.
Όλες οι καντάδες εμπνέονται και από το ακροατήριό τους-και αυτή του Γιώργη και υπάρχουν ήδη σημειωμένα ραντεβού και λάιβ τα οποία τσεκάρω και παραπέμπω στη σελίδα του Γιώργη και έτσι δεν χανόμαστε:
www.facebook.com/giorgischristodoulou
