Eμείς το ADE το λέγαμε ολόκληρο, Amsterdam Dance Event γιατί δεν βαριόμασταν και δεν στέλναμε sms για να γράφουμε συνθηματικά – LOL, WTF, OMG – το λέγαμε και το ‘φχαριστιόμασταν, ήταν και το ADE αλλιώς, πριν πέσει το EDM και τα πλακώσει όλα σαν πολυέλαιος που τον χτύπησε ο φελλός της σαμπάνιας και έσκασε πάνω μας. Πάνε κι οι σαμπάνιες. Μας έμειναν οι φελλοί.
Το ΑDE λοιπόν, που έγινε και φέτος και μόλις τέλειωσε στο Άμστερνταμ, ήταν το αγαπημένο μου event από αυτά που ξεχώριζαν και με έστελναν ΤΑ ΝΕΑ, να καλύψω, επειδή εκεί μπορούσες να παρακολουθήσεις και να μεταφέρεις όλες τις νέες τάσεις της μουσικής και της ποπ κουλτούρας και του clubbing, και αυτά τα πράγματα, φαίνεται, ενδιέφεραν τότε και τα δημοσίευαν οι εφημερίδες. Μετά βέβαια ήρθε το Ιντερνετ και όλοι πηγαίναμε παντού-από το σπίτι μας.
Καινούργια club, καινούργιες τάσεις, όλα τα μεγάλα ονόματα και τα μικρά που θα γίνονταν μεγάλα, ξενύχτια, κανάλια, ποδήλατα, beats και άνθρωποι με ακουστικά στ΄αυτιά δώθε-κείθε. Άμστερ-ντανς. Ήταν ένα κλαμπ που ήταν σα να έμπαινες σε ένα τεράστιο πινμπολ-μασίν με τις ασημένιες μπίλιες να πηγαίνουν και να’ρχονται πάνω από το κεφάλι σου. Ρώτησα. Δεν υπάρχει πια.
Είχαμε προσκλήσεις κ
αι μας καλούσαν σε πάρτι με τη μουσική και την αρχιτεκτονική και τις διαφορετικές ιδέες του το καθένα σε πρώτο πλάνο (και τον ήχο του κλαμπ σε ακόμη πιο πρώτο) που μετά τα αντέγραψαν κι εδώ άλλοι δημιουργικά άλλοι όπως έκατσε το πράγμα.
Σε μια φάση, χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε κάπου έξω από την πόλη, σε ένα μούλτι-κλαμπ ας πούμε προχωρημένο για την εποχή του. Είχα γράψει γι’ αυτό και στην στήλη που είχα για ένα διάστημα στο Περιοδικό Γυναίκα :
«Στη νύχτα μέσα ο δρόμος φαινόταν ατέλειωτος, περνούσαμε γκρεμισμένα εργοστάσια, εγκαταλελειμμένες αποθήκες, χωράφια, μάντρες με παλιοσίδερα. Ο οδηγός του ταξί μας είχε ρωτήσει από πριν, (οι δυο μας ήμασταν, εγώ κι ο σύντροφος Μάικ) αν σίγουρα θέλαμε να πάμε εκεί γιατί εκεί δεν είχε τίποτε να δούμε… βέβαια κανείς δεν μας είχε πει ότι για το συγκεκριμένο event θα αφήναμε πίσω την πόλη του Άμστερνταμ για μια εμπειρία όχι και τόσο rave όσο club σε άλλο επίπεδο. Ένα πολύ-κλαμπ, πιο πολύ. Φτάσαμε μετά από ώρα σε κάτι που έμοιαζε με μικρογραφία του Las Vegas, ολόφωτο σαν λούνα-παρκ στη μέση του πουθενά… Αν στην προηγούμενη ζωή του ήταν εργοστάσιο λιπασμάτων για τουλίπες ή μονάδα παρασκευής μαρμελάδας, δεν το μάθαμε ποτέ, από εκείνο το βράδυ περνούσε στη σφαίρα του
δημιουργικού κλάμπινγκ με τις πιο ωραίες πολυθρόνες που είχε ποτέ chill out room.
Kαι ήταν όλοι τους εκεί, όλοι όσοι είχαν κάποιο ρόλο σε εκείνη τη σκηνή στον έναν χώρο όπου έπαιζε ο Paul Oakenfold και πιο δίπλα ο Carl Cox και ανεβοκατέβαιναν στις κονσόλες, στις σκάλες, στο ρετιρέ. Το επόμενο πρωί επιστρέψαμε στην πόλη με πούλμαν…»
To ADE συνεχιζόταν με τρελούς ρυθμούς και το λάιβ στρίμινγκ το είχαμε δει μόνο στο όνειρό μας, όπως και τους τόσους χορηγούς που έχει σήμερα (το είχε δει όνειρο) το ίδιο ADE.
