Ακούσατε, ακούσατε (2015 best of και λίστες τέρμα)

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έτσι κι αυτό το χρόνο (ας μην αρχίσω για λόγου του, ας κρατηθώ) έτσι λοιπόν κι αυτό το χρόνο, θα πω πόσο πολύ καθόλου δεν μ’αρέσουν οι λίστες και οι κατάλογοι με τα καλύτερα της χρονιάς και πόσο τα βρίσκω φολκλόρ και who cares, και όπως κάθε χρόνο θα θυμηθώ που άκουγα Γιάννη Πετρίδη και σημείωνα και μετά μελετούσα τις σημειώσεις and the rest is history, και όπως κάθε χρόνο έτσι κι αυτό θα κάτσω και θα γράψω τα δικά μου – τέλοσπάντων αυτά που άκουσα και χάρηκα και τα προτείνω-και μετά, όπως πάντα, θα θυμηθώ αυτά που ξέχασα-φτου, κοίτα τι ξέχασα!-και κατόπιν θα παρηγορηθώ γιατί-τι γιατί;- γιατί δεν τρέχει κάστανο και πάντα παίζει κάτι το ωραίον εκεί έξω (ήδη η πρώτη δόση κυκλοφόρησε εδώ: http://popaganda.gr/best-albums-of-2015

Sufjan Stevens, Carrie & Lowell.  

Ο Sufjan Stevens έχει βρει και εμπιστεύεται πια εκείνη την «μηχανή» που μετατρέπει τη θλίψη, την απώλεια, τη νοσταλγία σε Τέχνη. Ο δρόμος και τα ταξίδια που τον εμπνέουν όλα αυτά τα χρόνια έγιναν οι σύντροφοι που τον οδήγησαν στο καλύτερό του άλμπουμ, εσωτερικής πνοής και αληθινής επικοινωνίας. Μεταφέρει μια μεταφυσική διάσταση, που μπορεί να είναι και η ιδέα μου, όμως συνεχίζω να ακούω με ένταση, περιέργεια και μεγάλη εκτίμηση γι’ αυτόν τον τύπο που δεν σταματάει να κάνει τα δικά του ανεξάρτητα από το τι ‘καιρό’ κάνει εκεί έξω.

Kendrick Lamar, To Pimp a Butterfly. 

Είχα ενθουσιαστεί από την πρώτη στιγμή και μεγάλο μέρος του ενθουσιασμού (πολύ μεγάλο) παραμένει. Αναναεωτής, αγωνιστής, συνειδοτοποιημένος ονειροπόλος δίνει στο κουρασμένο hip hop ανάσες νέας ζωής. Με αρτιστίκ χαρακτήρα ρίχνει δυναμικά στο παιχνίδι την Αμφισβήτηση  την ώρα που βρωμάει ο τόπος από κυρίαρχους ξερόλες του τίποτε. Ξεκάθαρο αμέσως πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ. Σε μια άλλη εποχή και σ’ άλλους ήχους μπορεί να ήταν ο Chuck Berry.

Tame Impala, Currents.

Ισως το πιο διαφορετικό άλμπουμ κάτω από τον μενεξεδένιο ουρανό μιας κάποιας ψυχεδέλειας. Ίσως και κάτι εντελώς άλλο που απασχολεί μόνο τον Kevin Parker όταν πρέπει να περιγράψει το ταξίδι του. Εγώ κόλλησα αμέσως και το διατυμπάνιζα μέσα στις ζέστες του Ιουλίου σαν την φρεσκαδούρα που σκάει από Αυστραλία μεριά και σε εξαγνίζει από τις μουσικές σου αμαρτίες (όλοι έχουμε, μην το ψάχνεις). Μια πρόβλεψη: Το Currents δεν είναι τέλειο ή πρωτοποριακό, ή αστραφτερός θησαυρός ή η χαρά της χαμένης αισιόδοξης μελωδίας, αλλά θα επιστρέφει επειδή κρύβει σημαντικούς  μουσικούς κωδικούς τόνωσης του οργανισμού, ανάμεσα στη disco ανεμελιά και την έξω καρδιά soul μέσα από τα φίνα τραγούδια του καλλιτέχνη  μάστορά του.

Lana Del Rey, Honeymoon. 

Κάθε τραγούδι ξεχωριστά και όλο το έργο σαν σύνολο «συνωμοτούν» υπέρ του καλού γούστου και της ουσίας. Ηλιόλουστο και σκοτεινό μαζί, ατμοσφαιρικό στα όρια ακρίβειας David Lynch, βγαλμένο από noir μυθιστόρημα  με ανατρεπτικό  τέλος. Η Lana έχει κατακτήσει βήμα-βήμα την «εικόνα» της, την έχει ξεπεράσει και  βρίσκεται ήδη στην επόμενη σελίδα με ένα Honeymoon που και οι πιο διαννοούμενες φίλες της θα ζήλευαν να ζήσουν.  Όσο κι αν οι επιρροές φαντάζουν ανάγλυφες, ο κόσμος που έχει δημιουργήσει της ανήκει και είναι αυθεντικός.

Leon Bridges, Coming Home.

Είναι vintage soul, είναι ρετρό, είναι  Sam Cooke και σα να κυκλοφόρησε δεκαετίες πριν και μόλις άρπαξες το δισκάκι από το ράφι  και φύσηξες τη σκόνη από πάνω του – είναι το καινούργιο βινύλιο στο πικάπ μου και παραδόθηκα άνευ όρων. O Leon Bridges, 26 χρονών και το Coming Home το πρώτο του άλμπουμ. Η αρχή, το ήμισυ του παντός.     

Courtney Barnett, Sometimes I sit and think and sometimes I just sit. 

Kι εγώ μερικές φορές απλά κάθομαι και ακούω αυτό το άλμπουμ και σκέφτομαι ότι το κορίτσι η Courtney τα λέει καλά με ποπ δείκτη ευφυίας στα ύψη και τραγούδια με ψυχή και γούστο….και μερικές φορές απλά κάθομαι και απολαμβάνω την ακρόαση.

Thee Holy Strangers, Thee Holy Strangers

Από τη μία άκρη της πόλης ως την άλλη άκρη της  θάλασσας  παίζει non stop καθώς η μουσική όπως έλεγε και ο Hunter Thompson είναι το καύσιμό σου, εκείνο που θα σε πάει παντού, όπου θέλεις κι με αυτό το άλμπουμ από το αγαπημένο μου σούπερ γκρουπ, καθαρίσαμε από καύσιμα για κάμποσο καιρό.

Father John Misty, I love you Honeybear…

Ω πάτερ ! Αληθινά μοναδικός, αλάνθαστος, γεμάτος ευαισθησία και όχι αναμάρτητος κάτι που θα σας έκανε υποθέτω καθόλου κουλ… Ι love you too, Honeybear.

Jamie XX, In Colour.

Σαν παλιές Kodak φωτογραφίες, ανακατεμένες, διαφορετικές η μια από την άλλη, ένα πείραμα με χρώμα και φωτοσκιάσεις από έναν, αποδεδειγμένα πλέον, μάστορα του είδους, που τραβάει τις γραμμές του όλο και πιο μακρυά.

Βlend Miskin and Roots Evolution, Survival of the fittest .

Το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο από όλα μέσα στη χρονιά, τονωτικό, βιταμινούχο, ηλιόλουστο, με reggae, dub και dancehall, hip hop,funk προσμείξεις και εκρήξεις, με συμμετοχές από την αφρόκρεμα του είδους, και τον Blend να διανύει μια από τις πιο εμπνευσμένες, δημιουργικές εποχές του. Η μουσική είναι μία φίλε.

Max Richter, Sleep.

Εκεί που σε κάποια στιγμή τα πράγματα μούδιασαν, πάγωσαν, έμειναν στο κενό ήρθε αυτό το άλμπουμ συντροφικά, κλασσικά, με ειδικό βάρος και με έκανε να το προσέξω. Η εγκαρδιότητά του παίζει στο repeat.

Mild High Club, Timeline .

Δεν έχει σχέση με το ανεξίτηλο hip hop της Stones Throw (βγαίνει άλλωστε από την ετικέτα της Circle Star για να μη μπερδευτούμε) αλλά με το ύφος των αντισυμβατικών  επιλογών της, ένα κλείσιμο ματιού στην ψυχεδελική, soft γωνιά της αρμονίας μονταρισμένης σε ποπ κύκλους αιθέριας συμπεριφοράς. Με ελαφρότημα και υποδειγματική  εξωστρέφεια, για μικρούς και  μεγάλους.

Kid Moxie, 1888.

Τhe Kid (η Ελένη Χαρμπίλα) is here και εδώ και εκεί και στο L.A κυρίως και εμπνέεται από παντού, από τις διαφορετικές σεκάνς του χρόνου και τη σταθερή αξία της διαχρονικότητας των επιρροών.«Χτίζει» σκηνές και «γράφει» σενάρια,  με συνθέσεις  ηλεκτρονικής ακρίβειας πέρα από τα κλασικά μοτίβα της εν λόγω ποπ. Αngelo Badalamenti και Gaslamp Killer, o μεγάλος κινηματογραφικός συνθέτης, συνεργάτης του David Lynch και ο δαιμόνιος beatmaker συμμετέχουν στο ‘1888’. Υψηλή περιεκτικότητα Twin Peaks στοιχείων και η κερασόπιτα κερασμένη.

Wilco, Star Wars.

Αυτό εδώ λοιπόν είναι  το Star Wars που θα στηρίξω, θα διαδώσω, θα τονίσω και θα υπερασπιστώ, στον πόλεμο των ήχων και στην μοχθηρή αυτοκρατορία της Λίστας. Το αξίζει ως την τελευταία αχνή νότα του. H δύναμη μαζί σου Τζεφ.

Larry Gus, I Need New Eyes.

Το έκανε και πάλι με το δικό του τρόπο- χωρίς υπερβολές και στο θέμα του αμέσως. Εν λίγοις, τρελά ισορροπημένη ‘διατροφή’ πλούσια σε  ευρηματικούς συνδυασμούς  beats και grooves, και funky καρυκεύματα που ενισχύουν το αποτέλεσμα και τις πειραγμένες «γεύσεις» στις οποίες ειδικεύεται ο Larry Gus και τον οδηγούν, όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ από την cast-a-blast ακόμη, όλο και πιο μακριά και πιο μακρια και ακόμη πιο μακριά και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο μακριά ακόμη.

Chris Isaak, First  Comes the Night.

Όσοι μας τιμούν τακτικά στο blender ξέρουν καλά πως στον Chris Isaak ιδιαίτερη αδυναμία έχουμε γιατί είναι one of a kind σε ένα είδος που πολλοί σούπερ εκλεκτοί έχουν διακριθεί. Κι όσο πάνε κι έρχονται και σε ακολουθούν τα wicked game και τα bad bad thing, τόσο ο Chris συνεχίζει απτόητος και δημιουργικός. Εξ’ ου και, πέρα από συμπάθειες, το καινούργιο, ολόφρεσκο, …. , αποδεικνύεται ένα από τα καλύτερα της δισκογραφίας του. Take my word.

John Grant, Grey Tickles, Black Pressure.

Aν ξημερώσει κάποια μέρα που ο John Grant κυκλοφορήσει κάτι μέτριο ή αδιάφορο δεσμεύομαι να κάνω ανάρτηση αμέσως. Για την ωρα, το Grey Trickles, Black Pressure είναι ένα ακόμη ‘ποίημα’ στην ανεξίτηλη συλλογή του.

Calexico, Edge of the Sun 

Ναι είναι κοινότυπο, αλλά και αληθινό και ξεκάθαρο και κελάηδισμα σταυτιά. Το καινούργιο των Calexico  είναι ένα ακόμη συναρπατικό επεισόδειο της συναρπαστικής τους ιστορίας. Πόσο ωραίο δηλαδή, οι επιλογές να επιβεβαιώνονται συνέχεια!