Τίποτε δεν χάνεται – είτε του έχεις βάλεις ετικέτα και το έχεις αρχειοθετήσει, είτε το έχεις ξεχάσει (νομίζεις), ή συνεχίζεις να το λιβανίζεις, ή το έχεις να σε στοιχειώνει και το κουβαλάς μαζί σου στις αποσκευές.
Το καλύτερο πάντως είναι να ταξιδεύεις χωρίς πολλά πράγματα. Όπου και να ταξιδεύεις.
Ο Rick Prelinger (έτσι θα ταξίδευε, χωρίς πολλά) είχε μια αποστολή, με ένα τρόπο να συναντά το παρελθόν και γι’ αυτό σκάλιζε πάντα στα αρχεία, στα παλιά φιλμ και έβρισκε υλικό για τις ταινίες του. Γιατί ό,τι χάθηκε-το είπαμε-δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναβρεθεί. Και βρέθηκε (κάθε φορά βρισκόταν) ήταν κρυμμένο στο φόντο πίσω από τη δράση, στα σβησμένα τοπία, και η ταινία που έφτιαξε μετά, το Lost Landscapes Of Los Angeles, είναι ακριβώς αυτό.
Η πόλη των Αγγέλων μέσα από τις αλλαγές της έτσι όπως ‘γράφτηκαν’ μέσα στις ταινίες, στις διαδρομές των αυτοκινήτων, στο νετάρισμα των φλου σκηνών. Ενώ η πόλη αλλάζει όλο και πιο πολύ, ασταμάτητα και όλοι μιλάνε για το DownTown που μεταμορφώνεται μέρα με τη μέρα σα να βρίσκεται κάτω στο έλεος συνεχούς τυφώνα δημιουργίας με μια γλυκιά ματιά σε αυτό που ήταν κάποτε η Πόλη των Ονείρων. Θα ήταν κρίμα να μην ήταν έτσι. Ο Prelinger λέει ότι ήθελε με την ταινία του να κάνει τον κόσμο να σκεφτεί το μέλλον. Όχι να του πει τι να σκεφτεί, αλλά να του δώσει το υλικό για να μπορεί να το κάνει.
Όπως και να’ χει, πολλές από τις σκηνές είναι γυρισμένες από αυτοκίνητο στο δρόμο. Η κίνηση, λέει, σου δείχνει πάντα περισσότερα πράγματα-Eίναι σε κίνηση η πόλη.
Το έχω προσέξει- καθώς όλο και συχνότερα στις ταινίες προσέχω το τοπίο. Το background αποκαλύπτει πολλά.
Μερικές φορές και ο σκηνοθέτης θέλει κατά βάθος να πει την ιστορία ενός τόπου και σπέρνει μέσα σε αυτήν μια άλλη ιστορία. Ο Rick Prelinger είναι αυτός που έχει γυρίσει το ντοκιμαντέρ No More Road Trips?- και κάποια στιγμή θα μας βγάλει, πιστεύω, και εκεί ο δρόμος.