Αποκλείεται να μην υπάρχει αυτό. Ένα μυστικό τούνελ που να περνάει από τα υπόγεια κλαμπ της Νέας Υόρκης που θέριεψε το πανκ ροκ, από τον σκληρό ρομαντισμό του Johnny Thunders, από την pop art και από μια εσωτερική αυλή όπου κάποιοι ίσως να παίζουν αχνά ρεμπέτικα.
Και όμως γίνεται. Αγαπώ τους Callas λοιπόν και γι’ αυτό-που αφήνουν ελεύθερες τις εμπνεύσεις τους να τρέχουν και-στοίχημα, ότι πρόγραμμα δεν βάζουν, απλά τα δικά τους κάνουν και δημιουργούν.
Εξ’ ου και πετυχαίνουν. Και πάνε και έρχονται στο τούνελ και σπιντάρουν και παίζουν τα όργανα με Velvetική αυταπάρνηση και με την αίσθηση του ροκενρόλ ή όπως θέλεις πες το-post punk, avant pop, east meets west στην μεγάλη pop highway.
Σλάλομ ανάμεσα στα εύφορα κομμάτια του “Half Kiss Half Pain”, το δεύτερο άλμπουμ με παραγωγό τον αγαπητό και πολυπράγμονα με μουσικό παράστημα, ντράμερ κομψό, τον Jim Sclavunos, λάτρη της ελληνικής κουλτούρας, όπως κάπως και ο φίλος του ο Νικ.
Oι Callas, συνεχίζουν να αφομοιώνουν και να εξελίσσουν τις Sonic Youth επιρροές τους και την αρτιστίκ πανκ ιδιοσυγκρασία τους με κομμάτια αφύπνισης σε κορεσμένα από κιθαριστικές επαναλήψεις αυτιά. Έξυπνη χρήση του pop λεξιλογίου, φρέσκια αντίληψη του τραγουδιού, άνεση στ
ο πλέξιμο της μελωδίας και άμεση επικοινωνία. Η εικαστική /κινηματογραφική ταυτότητα των Callas δουλεύει μια χαρά παντού.
Και πάει έτσι: σαν ένα παιχνίδι ανάμεσα στο ξέσπασμα και το χάδι, στο τραχύ και το πουπουλένιο, στις εναλλαγές από έναν κυματιστό shoegaze υπαινιγμό (It’s Sunday I’m Bleeding) σε ευέλικτο punk (Cut, Half Kiss Half Half Pain), από το Κοενικό The Great Eastern στο μεσογειακό τους ταμπεραμένο και την so sweet ασταμάτητη περιπλάνησή τους από το ντάουντάουν της Αθήνας μέχρι τους κάκτους της ροκ ερήμου. Λάβε γνώση και καλή ακρόαση.
