Ο Don DeLillo μόλις έχει υπογράψει στην πρώτη σελίδα του “Σημείου Ωμέγα”, για την ακρίβεια την τρίτη σελίδα, γιατί στην πρώτη λευκή είχα σημειώσει με μολύβι μερικές άλλες σελίδες από το βιβλίο. Και έχω κρατήσει το βιβλίο ανοιχτό ακριβώς εκεί που έχει χώρο. Χαμογελάει κάπως κουρασμένα. Έχει περάσει ήδη πολύς κόσμος.
Οδηγώ στην παραλιακή, στο ράδιο o Elvis τραγουδάει Suspicious Minds.
Λίγο νωρίτερα σε εκείνες τις βολικές καρέκλες-πολυθρόνες της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών που ακουμπάς την πλάτη σου χωρίς να βυθίζεσαι, ο DeLillo δείχνει τόσο κουλ όσο ο εαυτός του τού επιτρέπει. Εννοώ, έξω από τα νερά του, αλλά κουλ. Φοράει πουλόβερ με τον γιακά από το πουκάμισο ίσα να φαίνεται από μέσα, όπως σε όλες σχεδόν τις λίγες φωτογραφίες του που κυκλοφορούν. Διαβάζει μερικές σελίδες από το Zero K, το καινούργιο του βιβλίο. Delil-love.
Κάποτε, λέει, είχε ρωτήσει ένα φίλο του καθηγητή Φιλοσοφίας, τι είναι ο χρόνος. Τime? Τime is too difficult, του απάντησε ο καθηγητής.
Μιλάει για τους χρόνους των βιβλίων του. Για τον χρόνο μέσα στα βιβλία του. Το κάθε βιβλίο ζητάει το χρόνο που χρειάζεται για να γραφεί… «και δεν έχω καμία πρόσθεση-λέει-να διαφωνήσω με το βιβλίο το ίδιο».
Επίσης: Ναι, το έχει παρατηρήσει, ότι πάντα κάτι τελεσίδικο, απόλυτο, κάτω από την επιφάνεια κρύβεται στους τίτλους των βιβλίων του. Από το Underworld ως το Point Omega. Μα ναι.
Και είναι σα να σκάβει πίσω από τις εικόνες. Το εργαλείο με το οποίο σκάβει; έχω την εντύπωση ότι είναι ο χρόνος. Ο ίδιος ο χρόνος που δείχνει ήρεμα κι ωραία επάνω του (θα μπορούσε να ήταν Αμερικανός τουρίστας που του αρέσει συχνά να επιχειρηματολογεί κατά του instagram και της εξάρτησης από τα κινητά). Ή είναι ο χρόνος που παγώνει απόλυτα στο Zero K.
Στο μεταξύ παρατηρεί: ‘Όλα θα γίνονται όλο και πιο μικρά ώστε να χωράνε στις οθόνες των smartphones. Άδικο έχει; Όσο ο κόσμος συρρικνώνεται επικίνδυνα, τόσο Don συνεχίζει να ανασύρει «φωτογραφίες» από το μυαλό του:
Δυτικό Τέξας. Σε εκείνο το σημείο, όπου οδηγοί δοκιμάζουν τα λάστιχα των αμαξιών τους, πάνε κι έρχονται, σπινιάρουν και φρενάρουν. Ο Don κάθεται με τη γυναίκα του-Τεξανή εκείνη-και παρακολουθεί, συνεπαρμένος «από το τοπίο, την απλωσιά, τον βαθύ ουρανό, όλα όσα κάνουν τους ανθρώπους της πόλης να τραβάνε προς τα δυτικά».
Η απουσία ήχου, η soundlessness, το τίποτε, η έρημος κι εκείνη η μύγα-πώς στο καλό βρέθηκε εκεί ένα έντομο;- μοναδικό ίχνος ζωής στο κενό της ερήμου. Κάπου έξω από το Σαν Ντιέγκο ήταν, και σε κάποιο βιβλίο μέσα μετά.
Θεωρίες συνωμοσίας. Το «Libra», η δολοφονία του Κένεντι. Ο Lee Harvey Oswald που, μικρός, έζησε για ένα διάστημα στο Bronx. O DeLillo γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Bronx. Μπορεί και να είχε πετύχει κάπου τον Oswald. Μετά αρχίζει το ψάξιμο, η μια έρευνα μετά την άλλη, ολόκληρες βιβλιοθήκες με υλικό, ο Jack Ruby, υποθέσεις, θεωρίες, συνωμοσίες. Ένα από τα καλύτερά του βιβλία.
Μήπως η επόμενη συνωμοσία που θα τον εμπνεύσει ξετυλίγεται στην Ευρώπη; Και η αρχή της ιστορίας του βρίσκεται εδώ; Τι βιβλίο θα έγραφε για την Ελλάδα; Τόσες υποψίες και τόσες συνωμοσίες γύρω, που δεν ξέρω αν θα φτάνουν οι συγγραφείς για να γράφουν γι΄αυτές.
–Μήπως δεν θα υπάρχουν σε λίγο συγγραφείς;
– Πάντα οι άνθρωποι θα νοιώθουν την ανάγκη να γράφουν. Αν σταματήσει αυτό, σημαίνει ότι θα έχουμε περάσει σε μια άλλη εποχή, σε έναν άλλο πολιτισμό, σε ένα ποιος-ξέρει-τι.
Μπορεί και να είμαστε ήδη εκεί. Απλά, οι άνθρωποι να συνεχίζουν να γράφουν.
