Kι ενώ οι Rolling Stones ξεσηκώνουν την Κούβα για πρώτη φορά και it’s only rock’ n’ roll οne more time, θυμήθηκα τη φάση τη δική μας. 16 Σεπτεμβρίου 1998, Ολυμπιακό Στάδιο, παίζουν οι παίδες και γίνεται ο χαμός – the biggest live ever in Greece! – «καλύπτω» το event για τα ΝΕΑ που είναι χορηγός της συναυλίας (τη διοργάνωση έχει το Νέο Ρεύμα). Και παρακολουθώ τις Rolling Stones εξελίξεις από κοντά! Πολύ κοντά.
Είμαι στο αεροδρόμιο για την άφιξη της κομπανίας. Το τζετ προσγειώνεται. Οι δημοσιογράφοι στεκόμαστε σε μια εξέδρα και περιμένουμε.Ο Mick κατεβαίνει με κίτρινο πουκάμισο και λευκό σακάκι. Μας χαιρετάει. Ο Keith, αέρας στα πανιά του, με ινδιάνικα φτερά και χαϊμαλιά στα μαλλιά. «Ώστε εδώ φυλάτε το καλοκαίρι»!, λέει. Εδώ και θέλουν να μας το πάρουν, θα συμπλήρωνα σήμερα. Και μετά κάνει μια υπόκλιση σαν αυτές που έκλεψε αργότερα ο Τζακ Σπάροου.
Πριν από το live είμαι καλεσμένη, μαζί με λίγους δημοσιογράφους ακόμη και ανθρώπους της δισκογραφικής (Virgin) στα παρασκήνια του Ολυμπιακού Σταδίου. Τριγύρω καίνε ινδικά στικ για 
ατμόσφαιρα. Στους τοίχους κρέμονται μοβ και κίτρινα πανιά. Μέχρι να θαυμάσεις το σκηνικό, τα παιδιά έρχονται, χαλαροί κι ωραίοι και χαμογελαστοί, ψιλοκουβεντούλα και φωτογραφίες και χειραψίες πολλές…Πόσα χρόνια, λένε! (πάντα με τους Stones τα χρόνια είναι πολλά)…Πόσα χρόνια από τότε, (από το ’67, την πρώτη τους ημι-συναυλία), και για διακοπές στα νησιά λέμε, και τι ωραίο άλμπουμ (το Bridges to Babylon) και ο Mick κρατάει το χέρι μου…και–stay cool, λέω στον εαυτό μου, έχουμε ρεπορτάζ να τρέχει.
Αυτή πάντως είναι η δεύτερη φορά που συνάντησα τους Stones. Η πρώτη ήταν στο Τορόντο. Με συνέντευξη–και θα επανέλθω. Για την ώρα, ρούμι για όλους.
