Μια αέρινη φιγούρα στα πορτοκαλί να χορεύει έναν μαγικό χορό με μια μπάλα. Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα. Δεν τον έχανα από τα μάτια μου. Την περίφημη φανέλα με το ‘14’.
– Κοίτα τον, κοίτα τον πώς παίζει. Πώς κινείται, πόσο γρήγορα τρέχει… Έτσι μου έλεγε ο πατέρας – εγώ δίπλα του πιτσιρίκι, με τα γόνατα χτυπημένα από το παιχνίδι, ένα κοριτσάκι που έβλεπε μπάλα μαζί με τον πατέρα που είχε το δικό του συναρπαστικό τρόπο πάντα να μιλάει για τα πράγματα.
Αυτή η μαγική φιγούρα, της απίστευτης ομάδας της Ολλανδίας και του Ajax, χωρίς να το καταλαβαίνω τότε, μου μάθαινε ότι το ποδόσφαιρο είναι μια καταπληκτική τέχνη, που παίζεται με μυαλό και ταλέντο και πολλή φαντασία και αντοχή και διαφορετικά στιλ, μια σκέτη απόλαυση να το παρακολουθείς, να το απολαμβάνεις, να χαίρεσαι. Το ποδόσφαιρο του Κρόιφ από την Ολλανδία ως τον πάγκο της Barça, σκέτη μαγεία.
Σχεδόν δεν πατούσε στη γη. Ήταν σαν να πετάει πάνω από το χορτάρι, να τρέχει σαν αερικό, να ‘γράφει’ ποιήματα με μια επίθεση, να χορεύει ασταμάτητα, να σε κάνει να προσέχεις για να μην χάνεις λεπτό τη μπάλα που την εξαφάνιζε μπροστά από τα μάτια σου. Έτσι θα τον θυμάμαι τον Γιόχαν Κρόιφ. Τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.
