Αυτό τώρα πώς πάει; Κάθε φορά που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη, γυρίζω καινούργιος άνθρωπος – υπερβολές θα πεις. Πες αν θες. Και κάθε φορά έχω περισσότερους λόγους να επιστρέφω εκεί. Ξαναπές ό,τι θες. Συμβαίνει. Happening now. Again.
Σα να ακούς το Τhat’s Entertainment για πρώτη φορά. Και ο Paul Weller να πίνει καφέ στην παραλία. Και να σου λέει, “παρήγγειλα καπουτσίνο”.Οκ. Και να προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα και να είναι τόσο φανταστική.
Γιατί είμαστε οι πιο πλούσιοι φτωχοί. Τους είδα, αγαπημένους φίλους και πάλι να μοιράζουν απλόχερα συναίσθημα απο πηγές ανεξάντλητες συμπαντικές που αναβλύζουν κάπου εκεί στο ‘δακτυλίδι’ του Κρόνου – άκουσα και θα το επιβεβαιώσω.
Ανεβαίνω με τον Starman για την πρώτη παρουσίαση στην Έκθεση Βιβλίου, την Διεθνή ‘Εκθεση Βιβλίου, την 13η – στην Γιορτή των Σελίδων και να’ το, σου λέω, συμβαίνει πάλι.
Κυριακή μεσημέρι, καλοκαιρινό, ευωδιαστό, χαρά Θεού σε μια πόλη που λάμπει και η αστρόσκονη του Θερμαϊκού, έτσι όπως φυσάει εκ καρδίας, φέρνει στο Περίπτερο 13, ταξιδιώτες της μουσικής, χαμογελαστούς εγκάρδιους, φωτεινούς, αστεράτους φίλους. Στέφανος Τσιτσόπουλος με μια αγκαλιά – big, very big-απο λόγια, εικόνες, ιστορίες και ανεκτίμητες Starman διασυνδέσεις σε μια ποπ εκστραβαγκάντζα για τον Μεγάλο μας αλλά και για τη ζωή τη δική μας. – Θυμάσαι πώς χτύπαγε η καρδιά όταν ο David τραγούδησε με τον Lou στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας;
Και – χα!- stay cool – γιατί the coolest guy is here too. Τιμή μεγάλη, μέγιστη. Αnd only in Thessaloniki, μου ψιθυρίζει φίλη σούπερσταρ και χαμηλών τόνων. The one & only Γιάννης Νάστας, the Xaxakes man- oh man!- δίπλα μου (εγώ στον καναπέ, κέντρο, στο Φιλολογικό Καφενείο συγκεκριμένα, δίπλα ο Στέφ) ο Γιάννης κρατάει την κιθάρα στην αγκαλιά του, και αρχίζει να «σκορπίζει» μαγικά τις νότες και τα λόγια του Heroes με την δική του, εντελώς δική του «πατενταρισμένη» ροκενόλ γλύκα που είναι, έτσι νομίζω, το σημείο τομής του εσωτερικού του κόσμου, του κήπου της καλλιτεχνικής του ψυχής, με την πιο αβίαστη, φυσική, δαντελένια εξωστρέφεια. Yes of course. O Ziggy πέρασε από το Περίπτερο 13. Να είστε σίγουροι.
Μια εντελώς Vinyl στιγμή. Richie Finestra, σε είδα.
Στο βιβλίο, λοιπόν, αναζητώ τον Starman, εντοπίζω ίχνη, κινούμαι με παρόρμηση μέσα στον άπιαστο κόσμο του Bowie, της έμπνευσης και της τέχνης του, και μιας ωραίας, ευχάριστης και καταλυτικής μέρας στο Βερολίνο ή στη Νέα Υόρκη. «Ακούω» τις φωνές του πίσω από το γέλιο του Laughing Gnome που πάει κι έρχεται στις σελίδες, αλλά ο Bowie, βλέπεις είναι ακόμη κάτι διαφορετικό-δεν είναι; Εκείνος ή ο Άλλος, σε στενή επικοινωνία με όλους μας, έτσι όπως διάλεξε ο καθένας μας να τον πλησιάσει.
Μια νύχτα τον είδε, λέει, να πέφτει από τον ουρανό. Μια άλλη φορά ήταν ο Kurt Cobain που άνοιξε την πόρτα. Ή όπως συναντηθήκαμε την Κυριακή σε bowie-ική τροχιά, ανάμεσα σε μυθιστορήματα, κεφάλαια Ιστορίας, ποίηση, αστυνομικά, περιοδικές εκδόσεις, νέα παραγωγή, επανεκδόσεις, διηγήματα, παιδικά βιβλία-και πάντα κοιτώντας μπροστά την θάλασσα.
To “Αναζητώντας τον Starman’ που κυκλοφορεί εγκαινιάζει την Pop σειρά του Fairead. Γιατί η ποπ κουλτούρα είναι μια σοβαρή υπόθεση με ειδικά αντισώματα στο κακό βάρος.
