Τόσο πολύ να έχω χαρεί για ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα και δεν ήταν η δική μου, δεν θυμάμαι άλλη φορά. Αλλά τόσο πολύ το χάρηκα με τη Leicester.
Το μεγαλείο του αγγλικού πρωταθλήματος. Ήρθαν από τα βάθη, από την δεύτερη και τρίτη κατηγορία και από προχτές πρωταθλητές της Premier League.
Για πρώτη φορά στα 132 χρόνια της ιστορίας τους. Πρωταθλητές Αγγλίας.
Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Όπως έγινε με τον Brian Clough και τη Nottingham Forest, όπως έγινε με την City πρόσφατα όπως…όπως, όπως συμβαίνει στο Μεγάλο Νησί. Το αγγλικό πρωτάθλημα είναι γεμάτο παραμύθια και εκπλήξεις, είναι αυτό που από οπαδό σε κάνει φίλαθλο. Και δε νομίζω ότι υπάρχει φίλαθλος που με τη Leicester να μην χάρηκε. Ακόμη και της Tottenham-χάρηκαν κι αυτοί.
Μη ρωτάς λοιπόν τι γυρεύει η «αλεπού» στο παζάρι, ανάμεσα σε διαβόλους και πετεινούς και κανονιέρηδες. Ο,τι γυρεύουν κι εκείνοι. Και όσα δεν φτάνει η αλεπού, σκοράρει και τα φτάνει. Και με τον Κλαόυντιο Ρανιέρι προπονητή (άλλη ώρα αυτό).
Είμαι φαν του Aγγλικού για τις ανατροπές και το ωραίο παιχνίδι, για τις ιστορίες που χτίζονται γύρω από ομάδες, γύρω από παίκτες, γύρω από γήπεδα…όχι γύρω από παράγκες (κι αυτό άλλη ώρα).
Από τότε θυμάμαι μια φορά που έδινα εξετάσεις προφορικά- στα γαλλικά. Μεσημέρι Μάη μήνα. Και αργούσε να’ ρθει η σειρά μου, κόντευε απόγευμα και πήγα κι είπα-τι στον καθηγητή; Αν μπορεί, του είπα, να κάνει μια αλλαγή να περάσω πιο νωρίς. Πουρκουά;-με ρώτησε ο Γάλλος, προς τι η βιασύνη; Μεσιέ Λε Προφεσέρ, απάντησα, έχει Τελικό Κυπέλλου Αγγλίας και δεν θέλω να τον χάσω. Voila la Vérité!
Kαι τώρα που στην Premier League έχουν πέσει χοντρά λεφτά και Άραβες με χρυσάφια και Ρώσοι μεγιστάνες και χορηγοί με ουρά και οι δουλειές έχουν ανοίξει, ξέρουν όλοι τους πως πρώτα από όλα πρέπει το προϊόν να έχει αξία. Διαφορετικά αντίο, θα σε δω στο πλοίο. Και συνεχίζουν να παίζουν έτσι ωραίο φουτμπόλ.
Αυτά είναι ladies and gentlemen προς το παρόν… μέχρι να «ξυπνήσουν» και οι τελευταίοι οπαδοί της Leicester απ’ αυτό που νομίζουν ότι είναι όνειρο αλλά είναι μια άλλη κανονική πραγματικότητα που απλά τυχαίνει να βρίσκεται πολύ μακριά από εμάς. Τόσο που θα μας έχει ξεχάσει και ο Ρανιέρι.