Όλα έχουν μια δόση νοσταλγίας στην Croisette. Και μάλλον αυτό είναι κάτι σαν κανόνας που ταιριάζει στους στολισμένους φοίνικες, στα ακριβά μαγαζιά, στη long beach, στο Palais, στην παλιά πόλη, στις σκάλες του Μαρτινέζ. Πρώτη φορά ωστόσο είδα ανθρώπους να ζητιανεύουν στο δρόμο, να κοιμούνται έξω, μέσα στο “παραμύθι” των Καννών. Η Γαλλική Ριβιέρα κάνει ότι ζει το αμετάβλητο όνειρό της, την ώρα που το Παρίσι έχει πνιγεί, πλημμύρισε ο Σηκουάνας, μούλιασε ο Λούβρος, ο κόσμος είναι στους δρόμους, απεργίες παντού.
Έχω να βρεθω στις Κάννες πολλά χρόνια, από τα 90ς νομίζω–πώς περνάει ο καιρός mon amour!– τότε που με έστελναν τα ΝΕΑ για να καλύψω τις μουσικές εξελίξεις έτσι όπως τις αποκάλυπτε τότε το Midem–τώρα το Midem το ίδιο έχει βρεθεί εκτός εξελίξεων και αυτό είναι ήδη μπαγιάτικα νέα. Αλλά τα ραντεβού είναι ραντεβού ακόμη κι αν έχουν κατέβει στη Νότια Γαλλία πολύ λιγότεροι, όλο και κάποια deals κλείνονται και τυχαίες συναντήσεις φέρνουν αναπάντεχες συνεργασίες. Πού εκείνο το πανηγύρι βέβαια! Ούτε καν για την περίσταση.
Γιορτάζει το Midem τα 50 χρόνια του. Εχουν κρεμάσει και πανό στους δρόμους. Αλλά γιορτάζει «σεμνά και ταπεινά» και μέσα στο πνεύμα των καιρών. Τι του’ τυχε κι αυτού !
Στην Rue d’ Antibes το γνωστό shopping loving crowd, στο Παλέ η γνωστή μουσική «πελατεία».
Η πρώτη μέρα έχει και απο τα δύο, σε ίσες περίπου δόσεις γιατί οι άλλοι κάνουν μπίζνες αλλά αν θες να κάνεις σωστές μπίζνες πρέπει να μην κάνεις ποτέ μπίζνες -καλύτερα να το πω, να μην το παίρνεις ποτέ σαν δουλειά, το οποίο είναι σωστό και φιλοσοφημένο, δοκιμασμένο επίσης στην πράξη. Μου το είπε, περίπου έτσι, καλός φίλος. Κι εγώ κατά κάποιο τρόπο δεν το «πήρα» ποτέ σαν δουλειά το όλο πράγμα. Γράφοντας για μουσική, ή απλά γράφοντας. Too much fun? Perhaps-perhaps-perhaps.
Αλλά, la vie est belle και στα πιο δύσκολά της ακόμη. What-are-you-talking about again, girl? Παραλιακά μιλώντας πάντα και κάτω απο τους φοίνικες ο δρόμος δείχνει περισσότερο βατός ακόμη και αν έχεις βγάλει κάλους και σου’ χει φύγει ο ώμος απο τα τσουβάλια με τις αναποδιές. Βαριές κι ασήκωτες.
Χτες το βράδυ αργά λοιπόν, κι αφού έχουμε περάσει όμορφα με τους 2 many DJs στην παραλία του Carlton _ ναι mon amour , ωραία ήταν_ ανεβήκαμε κρυφά (όχι τόσο κρυφά, γιατί ο φίλος ο Παύλος έμενε εκεί και είχε κάρτα για το ασανσέρ) ανεβήκαμε λοιπόν στον 7ο όροφο του ξενοδοχείου ψάχνοντας το δωμάτιο όπου (ρίξε σασπένς μουσική μετρ) έμενε ο σερ Άλφρεντ Χίτσκοκ και το δωμάτιο αυτό (τι δωμάτιο?- σουίτα ) είχε επισκεφθεί μια φορά όχι πολύ παλιά, ο Ηλίας καλεσμένος σε ενα κάποιο πάρτι, που πολύ γλαφυρά το περιέγραψε κάτι σαν αυτά που έκαναν ο Κιθ και ο Μικ στη βιλα Νελκότ, στη Νότια Γαλλία επίσης και καλούσαν φίλους οι οποίοι έβγαζαν όλο το καλοκαίρι τους εκεί μετά, αυτές ήταν αρμένικες βίζιτες ίσως κάποιοι από αυτούς να ήταν και Αρμένιοι στην καταγωγή.
Τη Χιτσκοκική σουϊτα πάντως δεν σταθήκαμε ικανοί να την βρούμε και αρκεστήκαμε στις φωτό που είχε τραβήξει ο Ηλίας στο πάρτι, πάντως αξίζει να σημειώσω πως σε κάποιο σημείο της εξερεύνησής μας εκεί στους διαδρόμους του 7ου ορόφου του Carlton Hotel έπεσε απότομα η θερμοκρασία και μια ψύξη μας αγκάλιασε σαν αυτη που αγαπούν τα φαντάσματα, αλλά συνεχίσαμε το ψάξιμό μας στον 6ο όπου βρήκαμε άλλα δωμάτια όπως του Σον Κόνερι, της Ούμα Θέρμαν και άλλων στο γερασμένο πλην αγέρωχο Carlton όπου τέσσερα ποτά κοστίζουν 100 ευρώ και κάπου 80 οι ξαπλώστρες στην παραλία, κάτι που συγκριτικά με τον Άλιμο έχει μια σχέση προς διερεύνιση αν θέλει κανείς πραγματικά να ξέρει.
Σε λίγο,τα νεώτερα mes amies. Οι 2 many DJs πάντως ξεκίνησαν με Prince και έπαιξαν και Bowie και μπόλικη disco σε ένα ακόμη από φημισμένα κουστουμάτα σετ τους (ο ένας από τους δύο με γραβάτα και φαρδιά 70ς πέτα), όπου όλα χωράνε με διαχρονικό μουσικό-κέντημα, σταυροβελονιά 2 many, που θέλεις πάντα κι άλλο και ποτέ δεν είναι αρκετό. Συνεπώς mes amis, απο την Κρουαζέτ, a bientot.