Από πού είσαι ρε φίλε; Από άλλη πόλη; Στο Gagarin πάω. Τι σε νοιάζει ποιος παίζει; Ο Τom Verlaine παίζει ας πούμε. Τρέχει τίποτα;
Τίποτε φίλε. Τίποτε δεν είμαστε. Με τη διαφορά ότι μπορεί να ‘μαστε και τα πάντα. Ξέρω γω; Από τη γενιά του Ρόδον στο δρόμο για παρακάτω. Και πού είπες ότι πέφτει το «205»;
Έχουμε που λες ραντεβού. Θα με ξεναγήσει, θα μου πει τα σχέδια, μερικά από αυτά για να μπούμε στο κλίμα γιατί έχουμε να κάνουμε πολλά. Πολλά, πάρα πολλά και φεστιβάλ και τέτοια που γουστάρουμε. Θα κάνουμε πράγματα που γουστάρουμε.
Μου δείχνει το χώρο, εδώ αυτό, εκεί εκείνο. Ιδέες να ταΐσουμε τον κόσμο. Και τις πιο τρελές από αυτές να τις κάνουμε αλήθεια. Τον ξέρεις το Νίκο τώρα. Αν ζεις εδώ τον ξέρεις. Κι αλλού, σου λέω. Βασικά, ζούσαμε αλλού. Αλλού ζούμε χρόνια τώρα.
Στον κόσμο μας. Στα ‘στέκια’, στο 205, εκεί που το γάλα είναι μαύρο και οι αισθηματίες έχουν τον πρώτο λόγο και οι άλλοι, οι μαλάκες και οι κυνικοί και οι παρτάκηδες τρώνε τις γλώσσες τους.
Ο Νίκος εκεί, οικοδεσπότης στο διαστημικό του «στέκι». Τα λέγαμε και μπαίνοντας και βγαίνοντας και ενδιάμεσα. – Δες τους αυτούς, μην τους χάσεις. – Να έρθετε. Και μια αγκαλιά. Και άλλη. Η μια υπέρβαση πάνω στην άλλη. Ο Βlaine και ο Screamin’ Jay Hawkins και oι Last Drive. Μαγεία, αγάπη και ροκενρόλ. Δάκρυσα στην ταινία, έτσι όπως «έπεσε» το τραγούδι…
Το κορίτσι να προσέχεις. Εσύ τι λες ; Να ‘χει κι άλλη γενιά ρομαντικούς και ‘χτυπημένους’; Θα’ χει, δεν μπορεί. Κανείς δεν φεύγει. Θα έρθει ο κόσμος ανάποδα και θα βρεθούμε όλοι με φωτεινές κόκκινες σημαίες και καταραμένο ροκ.
