Ας ξεκινήσουμε με το εξής. Η ομπρέλα θαλάσσης 50, η ομπρέλα βροχής 10. Τιμές καθόλου fixed. Παίζει και πιο πάνω παίζει και πιο κάτω, ανάλογα με το πόσο βρέχει και το πόσο μπροστά θες να είσαι στη θάλασσα. Ο ήλιος είναι free για όλους. Βοήθειά μας! Και το Midem που «μετακόμισε» εδώ και δυο χρόνια από Ιανουάριο σε Ιούνιο μόλις γιόρτασε τα 50 του χρόνια.
Ήμουν κι εγώ εκεί και ανεξαρτήτως ομπρέλας, η μουσική ήταν το ζητούμενο. Ναι, έγινε 50 χρονών το Midem. Και δεν του φαίνεται. Ή του φαίνεται; Eξαρτάται από πού κοιτάς. Από παλιά που το Palais βούιζε; Και τώρα βουίζει από τα ringtones των κινητών. Συμφωνία κυρίων. Ακούω το δικό σου, θα ακούσεις το δικό μου.
Μου έκανε εντύπωση που οι μουσικές παντού γύρω έπα
ιζαν ήπια και καθαρά. Οι Far From Alaska είναι στη σκηνή, εγώ στέκομαι δίπλα στο ηχείο κι ακούω ως και τον ψίθυρο. Απλά το αναφέρω.
Ψύχρα, βροχή και fair amount of sun. Μια παρέα από Άγγλους σχεδιάζει το ταξίδι στην Ίμπιθα. Το Μidem όσο και να θέλει να σε χαλαρώσει είναι πρώτα από όλα business. Music business ό,τι και να σημαίνει αυτό με το πέρασμα των χρόνων.
Ένα πράγμα που σημαίνει είναι το : «βρες τη λέξη». Δηλαδή βρες την και καρφίτσωσέ την πάνω στο νέο μουσικό ‘θεματάκι’ που προσπαθείς να περιγράψεις. Τους είδα στα πάνελ να ζορίζονται. Διάφοροι ακροβολισμένοι της μουσικής σε αγωνιώδη αναζήτηση νέου όρου. Πώς θα έλεγες για παράδειγμα, τα μικρά τεμάχια μουσικής-όχι τα samples-που διατίθενται πλέον προς πώλησιν στους επαγγελματίες για κάθε χρήση; «Είστε με τα καλά σας»; Να ένα ωραίο όνομα.
Μην πας μακριά. Μέχρι το Next Big Sound – όπου το θέμα είναι η ταξινόμηση. Εκεί που το σύμπαν των καλλιτεχνών είναι 
χαοτικό, έρχονται οι N.B.S men να βάλουν τάξη και οργάνωση. Απλά μαθηματικά. Ο David Hoffman εξηγούσε με χαβανέζικο χαμόγελο πως υπολογίζουν την αξία του καλλιτέχνη και του δίνουν όλη την πληροφορία που χρειάζεται για να κτίσει το προφίλ του, να προχωρήσει και ούτω κάθε εξής.
Ναι, γιατί και στο χάος υπάρχει τάξη. Ρίχνουν μέσα στο σύστημα τα streams, τα likes, τα σχόλια, τις συναυλίες, τις κυκλοφορίες και ό,τι άλλο παίζει στην σχέση καλλιτέχνη – κοινού, τα επεξεργάζονται καταλλήλως και βγάζουν μια «αξία». Η οποία στη συνέχεια πρέπει να αλληλεπιδράσει με κάποιο περιβάλλον για να έχει σωστή αξία-αλλιώς τι νόημα έχουν τα μαθηματικά γενικά; Σε εκείνη την περίπτωση θα στοιχημάτιζες στο χάος και θα είχες πάρει τα λεφτά σου.
Tάξη και νόμος. Kαι λίγο punk rock, ίσως. Έστω σε αξεσουάρ.
Η κομψευάμενη law & order κυρία παίρνει το λόγο και με ύφος ουδέτερο πλην συμπονετικό λέει περίπου τα εξής:«Είμαι όσο γίνεται πιο σαφής όταν έρχεται κάποιος νέος μουσικός να με ρωτήσει διάφορα πράγματα και φροντίζω κάθε φορά να του εξηγώ ένα προς ένα όλα τα θέματα που πρέπει να έχει υπόψη για το πώς να κινηθεί με τη μουσική του …Και βλέπω σιγά σιγά το π
ρόσωπό του να σκοτεινιάζει, το βλέμα του να πέφτει κάτω …Οι περισσότεροι σταματούν εκεί. Κάποιοι, λίγοι είναι η αλήθεια, παραμένουν και το παλεύουν». Σκιάχτηκα λίγο. Αν σταματήσει τον επόμενο Dylan, το νέο ΜcCartney? Το «παιδί» του Kendrick Lamar;
Το έχουμε καταλάβει. Το σύμπαν είναι γεμάτο δικηγόρους. Αλλά αρκετοί είναι και εκείνοι που ψάχνουν το μεγάλο σουξέ. Γενικά επιτυχίες. Όπως οι εταιρίες που έχουν τους δικούς τους songwriters – και τους προσέχουν σαν τα μάτια τους – γιατί πουλάνε τραγούδια, ήχο, στιλ, λέξεις κλειδιά. Ο Justin Tranter γράφει τραγούδια για Selena Gomez, Justin Bieber μεταξύ άλλων και για κάτι άλλα παλιόπαιδα εκεί έξω και τον έχουν μη βρέξει και μη στάξει.
Στο μεταξύ, παλιές συνήθειες, στο café Roma, απέναντι από το Palais ‘κλείνουν’ συμφωνίες. Τι κι αν δεν έχει μείνει όρθιο στη μουσική ούτε μικρόφωνο σε backing vocal. Μακαρονάδες με θαλασσινά και το τραγούδι στο πιάτο.
Ποιος ήρθε; Όχι ο Timbaland – αυτος ακύρωσε. Αλλά ο Mr Pandora, Tim Westergren ήταν εκεί με νέα αέρα στα πανιά του.
Ο “mr Pandora” Tim Westergren εν μέσω Daniel Glass (της μουσικής βιομηχανίας παράγων) και της singer/songwriter Flo Morrissey
Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν «πιάνουμε» Pandora – μόνο σε Αμερική και Αυστραλία είναι διαθέσιμο το service για την ώρα, αλλά όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ο Tim Westergren επέστρεψε κανονικά στη θέση του chief και είπε ότι ετοιμάζουν κάτι καινούργιο και μεγάλης διάρκειας. Έτσι είπε.
Με τη λογική ότι εκείνοι δεν είναι του στιλ «να, ορίστε πάρε 30 εκατομμύρια τραγούδια και καλή τύχη», αλλά εξατομικεύουν το πρόγραμμά τους (ραδιόφωνο είναι-μην μπερδευόμαστε) ανάλογα με τις προτιμήσεις, τις κινήσεις, το πώς κοιμάσαι και πως ξυπνάς, διαφοροποιούνται και (ξανα)μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι.
Έτσι μπορούν και να προμοτάρουν τον καλλιτέχνη, το λάιβ του, τις κυκλοφορίες σε ένα πολύ-επικεντρωμένο κοινό. Με άλλα λόγια, δεν τους ξεφεύγει τίποτε. Σε αυτό το σημείο ένοιωσα να μου λείπουν οι κασέτες μου. Κι εκείνα τα στιλό τα μπικ που τις τύλιγα. Εμείς είμαστε αυτοί που καλύψαμε το κενό-να ξέρετε. Και ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας.
Και όμως. Κάποιοι αγοράζουν, από το περίπτερο του Lasgo βινύλια (είδα χαρτόκουτες να πάνε και να’ ρχονται, είδα τσάντες στην Rue D’ Antibes) οι high-tech Κορεάτες μοιράζουν
βεντάλιες – το ίδιο και οι Κινέζοι του alibaba (όλα ον-λάιν και όνειρα γλυκά). Και ένα γκοθ κορίτσι πιο κάτω βενταλιάζεται κι αυτό,γιατί ο πλανήτης στο παραπέντε είναι να πάρει φωτιά, ας κρατάς τουλάχιστον μια βεντάλια στο χέρι.
Στο κόκκινο και το χαλί του Palais, όπου πριν από λίγες μέρες, ξυπόλητη περπατούσε η Τζούλια Ρόμπερτς. Τουριστικό must για μερικούς χαλάτους τύπους (και χαλάλι τους) δικό μου είναι οι μπλε καρέκλες της Κρουαζέτ που έχουν βάρος, δεν τους φαίνεται και μαγκιά τους. A bientot mes enfants! Και έρχονται τα μουσικότερα.
