‘Oταν τρώνε δεν μιλάνε_λένε_αλλά καλύτερα να μιλάνε μερικές φορές. Κυρίως όταν τρώνε να μιλάνε. Για να μιλήσω με την ευκαιρία, τρώγοντας, για την καινούργια γευστικο-αγάπη μου που ακούει στο όνομά ΠασΤέλειον.
Το συγκεκριμένο ΠασΤέλειον έρχεται από τα Χανιά (και εδώ θα μου επιτρέψετε το γνωστό: Α ρε Κρήτη!) και συνδυάζει – κράτα σημείωση σύντροφε στη γεύση – βιολογική σοκολάτα , αμύγδαλα, άψητο μέλι, ξηρά φρούτα, σουσάμι, έτσι για να δώσω μια εικόνα.
Επί του ΠασΤελείου θα πλέκαμε μαντινάδες ατελείωτες και θα κρατούσαμε και μερικές απο αυτές στην άκρη για να τις δέσουμε με τ
ην αεροδυναμική superbAR εκδοχή–τύπου ενεργειακή μπάρα–με (πάμε δυνατά:) κράνμπερι, χουρμάδες χαρουπόμελο και, ναι ladies and gentlemen, μαύρη–black σαν τη νύχτα χωρίς φεγγάρι-σοκολάτα.
Θρεπτικές μπάρες και ΠασΤέλεια, δηλαδή φίνα και ντελικάτα σα να ακούς τον Μiles Davis να παίζει την τρομπέτα του, τον Leon Bridges να τραγουδάει πικάντικα και βελουδένια, έτσι κάπως, ή αλλιώς, που ως φαν των Νοτίων και των Παστελείων επίσης, να ανακηρύσσω το τεμάχιον απαραίτητο και για το δρόμο.
Αν το πετύχεις κάπου-καθότι κυκλοφορεί και εντοπίζεται κι εδώ το εν λόγω Pasteleion – τσίμπησέ το και πάμε όλοι μαζί one more time: Α ρε Κρήτη!
