Την αγαπάω τούτη την μπάντα, τους αγαπάω έτσι που εκπέμπουν γλυκά και έντονα την μοναδικότητα και την αυθεντικότητά τους. Με χείλια/ λουλούδια. Με Τραγούδια («θα έχεις τραγούδια….όταν δεν είσαι καλά»).
Το τελευταίο αυτό έχει τις ρίζες του στο πρόσφατο και τα μάλα γοητευτικό άλμπουμ τους – Όμορφοι Γκρεμοί, έτσι το λένε – όπου τα Χείλια Λουλούδια όμορφα ακροβατούν και ριψοκίνδυνα εκδράμουν. Σε έναν κόσμο σκοτεινό και παράξενο σαν κλειστό όστρακο, που κάθε όμως ακτίνα από φως, φευγαλέα καθώς σκάει, τους μαγεύει. Τους εκτοξεύει.
Και φτάνουν στους Γκρεμούς αγέρωχοι, ευαίσθητοι, ορκισμένοι εχθροί του κυνικού, με αδιαμφισβήτητη ροκ ψυχεδελική πυγμή ως και στις πιο διάφανες μουσικές τους φράσεις.
Χαίρε Ηρακλή Ιωσηφίδη! Με την θαυμάσια, επί της ουσίας και όχι των εντυπωσιασμών, μουσική σύναξη που με Χείλια Λουλούδια ανθίζει. Στους κήπους των ασίγαστων ακόρντων και στους ηλεκτρικούς, φανταστικούς γκρεμούς.
