Στην Τήνο εγώ είχα πάρα πολλά χρόνια να πάω, ίσως επειδή αν με ρίξεις από κάποιο σημείο πάνω στην Ελλάδα κυλάω τις πιο πολλές φορές σα νόμισμα σε ποτήρι με νερό και πάω κάτω…Κρήτη.
Και στην Τήνο είχα χρόνια, ώσπου κάπως τζαζάρισε το θέμα τελευταία και να’ μαι, πάλι, από το ένα χωριό στο άλλο, με ενδιάμεσες στάσεις, παραλίες και άλλες νοστιμιές.
Εκεί ήμουν τις προάλλες. Tinos Jazz festival με τους Βραζιλιάνους φέτος – Tinos Loves Rio – Brazilian Jazz is the thing και τους εκλεκτούς δικούς μας – καλεσμένους του τζάζμαν Θωμά Αλβέρτη που όπως το πάει θα κάνει την Τήνο Νέα Ορλεάνη από τη τζαζ που θα ακούγεται και όλο κι ένα σαξόφωνο κάπου θα παίζει. Tη μια στον Τριπόταμο την άλλη στον Τριαντάρο.
Με είδαν, λέει, να κυκλοφορώ κάπου μεταξύ παλιού λιμανιού και της Παλλάδας, που δεν ήξερα και ακριβώς πού είναι ώσπου τη βρήκα – εκεί, σωστά με είδαν που ακολουθούσα τους Batala Αtenas – καταπληκτικοί τύποι, από αυτούς που δεν περνούν απαρατήρητοι, χτυπούσαν τα τύμπανα σα να ήταν το τέλος του κόσμου και να έπρεπε για κάποιο λόγο να το γιορτάσουμε. Και τα πετούσαν – τα τύμπανα – στον ουρανό κάτι που έκανε τον κόσμο να σταματάει να χορεύει (γιατί χόρευε στο μεταξύ) και να κοιτάει ψηλά, με Βραζιλιάνικη ψυχή μεταδοτική αφού όλα αυτά στη Βραζιλία έχουν τις ρίζες τους και στη σάμπα.
Πήρα κι εγώ ένα καλαμπόκι από εκεί που τα ψήνανε και μια μπύρα Νήσος, Τηνιακή και τα συνδύασα με το beat, το Μπραζίλ και το αεράκι της Ιπανίμα που άρεσε πολύ στον πατέρα όταν έγραφα γι αυτό. Γεννηθήτω τζαζ, είπα, meus queridos amigos. Και εγένετο.
