Δεν έχω πρόβλημα να το παραδεχτώ αν έχω πιει μια ρακή παραπάνω. Συνήθως είμαι μέσα στα όρια αλλά στους Παπαγιαννάδες μπορεί να ξεφύγω λίγο. Οι Παπαγιαννάδες είναι μεγάλη ιστορία. Στο δρόμο από την Σητεία προς Ιεράπετρα ή από την Ιεράπετρα προς Σητεία, αναλόγως από πού έρχεσαι, στη δεύτερη περίπτωση θα περάσεις από τις Λιθίνες και από εκεί θα πάρεις μια ευθεία με δέντρα δεξιά αριστερά σαν τις ευθείες που βλέπεις στα road movies όπου κάποιος μυστήριος θα σκάσει μύτη στο επόμενο βενζινάδικο. Άλλη ιστορία το βενζινάδικο. Θα την πω κι αυτή.
Στο Μεσοστράτι, στις Λιθίνες, καθίσαμε και φάγαμε. Εκεί “παίζει” ένας ξυλόφουρνος πρώτο πράγμα, που ξεφουρνίζει-
όρεξη να’ χεις-όλη την ώρα. Το μπιφτέκι αφρός, το ίδιο και η ξυλοφουρνισμένη μπριζόλα και το ξύγαλο που φάγαμε εκεί, να σου χρωστάω και να μη σου δίνω. Μεγάλο σουξέ έχουν τα πιροσκί τους, οι σύντεκνοι δίπλα με το που κάθισαν, φώναξαν στην κυρά-Λένη να αρχίσει να ετοιμάζει “τα ρώσικα”. Κρασί ήπιαμε. Να’ταν κι άλλο.
Τη ρακή που λέγαμε, την είχαμε αγκαζέ στους Παπαγιαννάδες, που δεν θες κι αμάξι μετά να οδηγήσεις να πας στο σπίτι σου. Πας άκρη άκρη στο χωριό, φ
ωτίζεις και με το φακό και έφτασες. Έχει τα καλά της Η Αυλή της κουμπάρας. Και τους ρακο-μεζέδες της και το τυροπιτάκι το Κρητικό που δεν του λες όχι γιατί αν του πεις θα το’ χεις τύψεις όλο το βράδυ.
Τέτοια λέγαμε, να αγιάσει ο Άγιος Υάκινθος και ο Άγιος Φανούριος που είναι και η εκκλησία του πάνω εκεί στους Παπαγιαννάδες και έχει και γιορτή αυτές τις μέρες.
Δηλαδή, δεν την χορταίνω την Κρήτη. Και ίντα θα κάνουμε ωρέ Μιχαλιό; Που θέλει λέει, να πάρει το «πειρατικό» και να πάει στο Κουφονήσι μέσα στη μεγάλη κάψα.Κάτσε ν
α το συζητήσουμε του λέω. Το συζητάμε. Εκειδά στον Μακρύ Γυαλό σε μια ξαπλώστρα Φροϋδικού τύπου. Να σου πω κάτι: Διακοπές θέλω. Διακοπές που πάνε να καταργηθούν από τότε που άρχισε ο κόσμος να τις ποστάρει στα social media.Οι νέες διακοπές θα είναι sm free. To «εγώ» επαναστατεί, το υποσυνείδητο κάνει την πάπια.
Α, και να φας ανθούς από τα χεράκια της Βαγγελίας. Η κυρία Ειρήνη να φέρνει τις πατάτες τις τηγανητές με το χοντρό αλάτι, καυτές και ονειρεμένες. Αυτό και τίποτε άλλο. Ορκίζομαι στο αβοκάντο που φυτέψαμε και πέταξε ήδη μπόι.
Δυο πράγματα μόνο ακόμη και κλείνω γιατί φωνάζει ο Μιχαλιός ότι γράφω πολλά και δεν τα διαβάζει κανένας. Ωρέ για την Κρήτη πολλά είναι; Κουζουλάθηκες;
Το λοιπόν: το ένα είναι ότι εκεί στο Μακρύ Γυαλό, γυάλισε μπροστά στα μάτια μου πάνω στην άμμο χελωνάκι μικρό μαυριδερό σαν πόκετ-Νίντζα που το άμοιρο, το’ βγαλε το κύμα φαίνεται. Το πιάσαμε, το συνοδεύσαμε στα ανοιχτά και το αφήσαμε να κολυμπήσει σαν σε εκείνα τα ντοκιμαντέρ που αφήνουν τα αρκουδάκια στο δάσος πρώτη φορά και αυτά δεν ξέρουν τι να κάνουν, να κάνουν μεταβολή και να γυρίσουν πίσω ή να το γυρίσουν στην τέχνη και να βγουν στο σινεμά.
Και το δεύτερο είναι ότι έκοψα κι έφαγα κάτι πάρα πολύ ωραία σύκα. Το θέμα είν
αι- η συκιά που βρίσκεται στο δρόμο είναι του δρόμου ή του γείτονα; Όπως και να’ χει, η ιδιοκτησία είναι κλοπή.Ρακέισον πλιζ.
