Πέφτουν οι τίτλοι τέλους του έκτου από την εξάδα επεισοδίου The Get Down και μένω λίγο με τον δίσκο να γυρίζει ακόμη στο πικάπ και τη βελόνα να σκρατσάρει μονότονα, περιμένοντας κάτι ακόμη-τί;- ίσως την απότομη στροφή που θα μας βάζει στο ψητό. The (Real) Get Down.
O Grandmaster Flash o ίδιος, εμπλεκόμενος εντός και εκτός σεναρίου, κάποια στιγμή, υποθέτω, έστω και φευγαλέα θα ένοιωσε κάπως έτσι, σαν κάτι να λείπει, το οποίο ίσως βρεθεί σε έναν δεύτερο κύκλο, αν το hip hop κάνει κύκλους και εφ’ οσον δεν γύρει το θέμα εντελώς σε ένα τηλεοπτικό προϊόν σαπουνόπερας τύπου. Τhe Empire strikes back.
Ο Baz Luhrmann, πο
υ μια δεκαετία δούλευε το πρότζεκτ, δείχνει πολλά, τα έχει ψάξει όλα αλλά κάτι, που έχει να κάνει με την ουσία-του hip hop στην κούνια του-γλίστρησε κλειδώνοντας την underground συνείδησή του σε κάποιο soundclash όπου ο μάστορας δεν βρήκε τρόπο να μπει.
Άναψε όλα τα φώτα για να δούμε καλύτερα στο South Bronx στο τέλος των 70ς, χώθηκε στα club, στα gay club, έπιασε το vogueing στον αέρα, καβάλησε τα τρένα με τα γκραφίτι, βούτηξε στις σκόνες, στη σόουμπιζ, στις εκκλησίες, στους ντίσκο ναούς, στο γκέτο, στις συμμορίες, στην πολιτική, στα κόλπα της, στα σχολεία, στις αλάνες, στο φαύλο κύκλο της φτώχειας και της εγκατάλειψης, στα ταμπού και στα όνειρα που ανεβαίνουν ψηλά καπνισμένα από τις φωτιές που μόνιμα καίνε στο Μπρονξ και σε ένα εξαιρετικά φωτογραφημένο σκηνικό.
Και επιπλέον, έκανε να περνάνε από μπροστά μας χαρακτήρες που κερδίζουν συμπάθειες όπως ο ταλαντούχος και ζορισμένος Zeke που το’ χει με τις λέξεις και τις ρίμες και σε μια από τις πιο ωραίες σκηνές, μπροστά στους κουστουμάτους «σωτήρες» του Μπρονξ που θέλουν να στείλουν τους γκραφιτάδες στην κόλαση, περνάει με τον ευρηματικό του λόγο, τα συνθήματα και την στήριξή του στην ψυχή των δρόμων.
Όπως η Myline που θέλει να τραγουδάει και να γίνει ντίσκο βασίλισσα, ο Francisco, ο εργολάβος με τις διασυνδέσεις του και στοργικός θείος, οι Fantastic Four plus One όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, o Shao θρύλος των δρόμων και ό,τι σήμαινε αυτό εκεί έξω, στριμωγμένος ταυτόχρονα στη γωνία, να είναι το ένα και το άλλο, όπως τελικά όλοι στο Get Down, που προσπαθούν να τα καταφέρουν όλα, γιατί τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο, δεν είναι στρωμένο, δεν τους περιμένει.
Και σαν Μπάτμαν, σκιά πάνω στην πόλη, ο χτύπος της καρδιάς της, ο Grandmaster 
Flash κηρύσσει με τα βινύλια του-The Get Down πράξη και θεωρία-στους πιστούς που ακολουθούν και είναι έτοιμοι να δώσουν όρκο στο μαγικό μολυβάκι (προκαλώντας – χε,χε – ρίγος και ίσως ένα στιγμιαίο μπλακ-άουτ στα λάπτοπ της σημερινής «ντιτζεϊκής» γενιάς).
Grandmaster και Νas έχουν βάλει το χεράκι τους στις επιλογές, χορταστικό το soundtrack, κυρίως γνωστά κομμάτια από Earth Wind and Fire και Donna Summer, Curtis Mayfield, Vitamin C, James Brown…ώσπου όλα γίνονται μουσική και μια γεύση από 70ς Νέα Υόρκη.
Στο μεταξύ, παίζουν σκηνές εμβληματικές όπως το κυνηγητό με τα βινύλια, οι ιπτάμενοι δίσκοι, σαν εκείνη τη μπάλα του μπέιζμπολ που διατρέχει τις σελίδες στον Υπόγειο Κόσμο του μεγάλου Don DeLillo, γέννημα θρέμμα του Μπρονξ 
κι αυτός.
Κάπου εκεί στο τέλος, Ζέκε και Μαϊλίν αγναντεύουν απέναντι φωτισμένο μέσα στη νύχτα το Μανχάταν και συμφωνούν ότι αυτή, η δική τους θέα τους είναι καλύτερη, γιατί το Μανχάταν όσο ωραίο κι αν φαντάζει, αυτό που αγναντεύει είναι το τσακισμένο και καπνισμένο Μπρονξ.
Ανεξάρτητα από τη θέα πάντως, αξίζει να δεις το Get Down. Αξίζει για όλα αυτά, ακόμη και αν το βλέμμα του είναι από απέναντι, φανερά από απόσταση και χάνει, παραβλέπει, παραμορφώνει πολλά.
