Τα δύο biopics, Miles Ahead και Born to be Blue ,τα είδα κολλητά. Και όσο δύσκολο κι αν είναι να πεις σε μια ταινία για τον Miles και τον Chet, αυτά εδώ τα δυο φιλμ κάτι λένε. Εκτός του ότι δηλώνουν τζαζ αγάπες. Μεγάλες.
Ο Don Cheadle είναι ο Miles Davis. Είναι πολύ Μiles Davis στο Miles Ahead. Έχει βάλει όλη τη μαεστρία του και νοιώθεις ότι έχει θέμα με τον Miles, δεν του προέκυψε απλά μια ταινία για τον Miles-γράφει και το σενάριο 
με τον Steven Baigelman μαζί. Και πιάνει την ιστορία, αν μπορώ να το πω, ΜάιλςΝτεϊβισικά. Από τη μέση, από την άκρη, από τη στιγμή που ο Miles,
αποτραβηγμένος από την καριέρα, κακόκεφος, περνάει τις μέρες του σπίτι με την ρόμπα ενώ η ιδέα να επιστρέψει και να συνεχίσει με τη μουσική του είναι τόσο δελεαστική όσο και απόμακρη.
Εκεί είναι που μπουκάρει στο σπίτι ένας δημοσιογράφος, του Rolling Stone δήθεν, ο Ewan McGregor στον ρόλο, για να του πάρει συνέντευξη και να γράψει γι αυτόν, καμία όρεξη δεν έχει ο Μiles και ο Cheadle με την βραχνή, μπάσα, διαλυμένη φωνή και την μπερδεμένη συμπεριφορά του ανταποκρίνεται άψογα-αλλά έτσι πάει η ιστορία, τού κλέβουν την ταινία με τις καινούργιες ηχογραφήσεις μέσα από το σπίτι και πρέπει-ναι, πρέπει-με τη βοήθεια του δημοσιογράφου να την ξαναπάρει πίσω και να ετοιμάσει τον καινούργιο του δίσκο, καθώς η ταινία που παρακολουθούμε γίνεται περιπέτεια δράσης-πλην όμως τζαζ δράσης, free style και αυτοσχεδιαστικής υφής. Ενώ γύρω από την ραχοκοκκαλιά της πλέκεται – με φλασμπακ και μπρος/ πίσω – η ιστορία του Μiles Davis, η σχέση με τη γυναίκα του την Francis Taylor (την παίζει η Emayatzy Corinealdi), η διάνοια, το μεγαλείο του και η αυτοκαταστροφική δύναμη που τον ακολουθεί σαν η πιο πιστή του φίλη.
Τι μ’ άρεσε πιο πολύ στην ταινία; Ο ίδιος ο Don Cheadle-γιατί όσο ακατόρθωτο φαίνεται το να γίνεις Μiles, τον φαντάστηκα να παίζει στο «Παλλάς», αληθινός Miles, τότε που είχε έρθει, προφανώς γνωρίζοντας ο Cheadle, ότι είναι αδύνατο να τον αποκωδικοποιήσει. Αυτό και η τζαζίστικη αφήγηση στην προσέγγιση του φοβερού τύπου που ποτέ δεν ήταν ένα πράγμα, άλλαζε διαρκώς, ξέφευγε από τον εαυτό του.
Μετά, συνάντησα πάλι τον Miles, αλλά αυτή τη φορά ήταν στο κοινό. Καθόταν σε ένα τραπέζι μαζί με τον Dizzy και παρακολουθούσαν τον Chet που έπαιζε, που ‘δοκιμαζόταν’ μπροστά τους, που επέστρεφε κι αυτός, προσπαθώντας να μαζέψει τα δικά του κομμάτια και να από-δείξει, εκεί στο Birdland πως έρχ
εται ένας cool cat από τα δυτικά να τους κάνει μια χαψιά. Ο Charlie Parker ο ίδιος άλλωστε είχε τσιμπήσει αυτό το αστέρι να παίξει μαζί του.
Και ο Ethan Hawke ως Chet Baker είναι cool cat ο ίδιος. Και είναι ένας πολύ ενδιαφέρον Chet! Χαμηλότονα και με δικό του τρόπο εκρηκτικά, με την μποέμικη αύρα που άλλοτε βγαίνει από την τρομπέτα και την επιμονή του να ματώσει για να παίξει και άλλοτε από τον hawk-μαν τον ίδιο. Παλεύει να σταθεί όρθιος, να ξορκίσει τις κακές συνήθειες, να κρατήσει κοντά του τη γυναίκα του (Carmen Ejogo)-ό,τι καταρρέει γύρω του γίνεται μουσική. Το δείχνει σαν 50ς road movie ο Robert Budreau που σκηνοθετεί τον “Τζέιμς Ντιν της τζαζ” με ένα beat background – γάντι (και) στον πρωταγωνιστή του.
’Εκανε τα απαραίτητα μαθήματα τρομπέτας ο Ethan, είναι προφανές. Έχει τις τζαζ νότες δικές του και πειστικά, πέρα ακόμη και από την ιστορία, μεταφέρει την born to be blue αλήθεια του. Και τη σκηνή που τραγουδάει το My bloody Valentine, την έβαλα και την είδα ξανά και ξανά. Και ξανά.
