Κανείς δεν θα έφευγε, ραντεβού θα είχαν ματαιωθεί και αναπάντητες θα συσσωρεύονταν, αλλά κανείς δεν θα είχε φύγει αν ο Brian Eno συνέχιζε να μιλάει. Ήταν σα να είχε μόλις αρχίσει. Δεν κοίταξα την ώρα ούτε μια φορά.
Λίγο πριν ζητήσει την προσοχή μας τελευταία φορά για ένα χειροκρότημα στους διερμηνείς που θέλησε ιδιαίτερα να ευχαριστήσει-με την κρυστάλλινη αγγλική προφορά του και τις απαραίτητες δόσεις χιούμορ-είχε πει πολλά, μεταξύ άλλων που σημείωσα, άλλων που δεν σημείωσα και δεν σημείωσα γιατί απλά θέλεις να τον ακούς, σαν ωραίος ομιλητής που είναι, ενδιαφέρον τύπος, ανήσυχος νους και δικός μας άνθρωπος. Είπε λοιπόν …
…ότι το The Ship το άλμπουμ και η εγκατάσταση που φιλοξενείται στη Στέγη, το εμπνεύστηκε την εποχή που διάβαζε για τον Τιτανικό και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολύ απλά-δεν μπορείς να προβλέψεις τα πράγματα. Ο Τιτανικός ήταν το αβύθιστο πλοίο κάτι σαν τις Τράπεζες δηλαδή. Ο Φουκουγιάμα άλλωστε είχε «δει» το τέλος της Ιστορίας και των Πολέμων λίγο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στο Ιράκ.
…ότι το The Ship είναι ένα έργο για το θάνατο και για τα ηχεία. Τα ηχεία είναι οι αφανείς ήρωες της μουσικής. Για την εγκατάσταση χρησιμοποίησε διάφορα ηχεία, παλιά, καινούργια, ελαττωματικά, βαριά, ελαφριά…το καθένα έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα.
…ότι στη διαδικασία της δημιουργίας στην Τέχνη ποτέ δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις. Δεν μπορεί να ξέρεις τι θα δουλέψει και τι όχι. Όποιος λέει ότι έχει στο μυαλό του ξεκάθαρο τι θα δημιουργήσει στο τέλος, προφανώς δεν λέει αλήθεια. Δεν μπορεί να φαντάζεσαι τον Μπετόβεν με μια έτοιμη συμφωνία στο κεφάλι του.
…ότι στην εποχή μας πάρα πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν έξω από το σύστημα. Δεν ενδιαφέρθηκε το σύστημα γι’ αυτούς. Και επαναστατούν. Παντού.
…Και καθώς δεν νοιώθουν καλά με την αβεβαιότητα γύρω, μπορεί να χειραγωγηθούν εύκολα από τύπους Ντόναλντ Τραμπ που μιλάνε με την αφορισμούς, χοντροκομένα για την αλλοιωμένη, απλοϊκή πραγματικότητά τους.
…Simplicity is the enemy now. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να νοιώθουμε καλά με την αβεβαιότητα.
…Κάθε στιγμή εκτιμάς τα δεδομένα και ανάλογα κινείσαι. Δεν υπάρχουν σταθερές. Δεν μπορεί να έχεις κάποιον που να σου κουνάει το δάκτυλο και να σου λέει – ‘γιατί δεν έκανες αυτό που είπες;’. Οι καταστάσεις συνεχώς αλλάζουν και πρέπει να παίρνεις αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου/ in nanoseconds.
…Στη μουσική σήμερα μπορείς να ακούσεις πάρα πολλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα. Και εκεί πάλι όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα. Πάντα όμως ήταν έτσι κατά κάποιο τρόπο. Ήταν μόλις επτά χρόνια από τότε που είχαμε ακούσει τον Chuck Berry σαν εκρηκτικό, καινούργιο πράγμα και εμφανίστηκε η ψυχεδέλεια οι Grateful Dead, o Jimi Hendrix…Στην ποπ μουσική και πάντα δημιουργείς χτίζοντας σε αυτό που έχει προϋπάρξει. Όπως έκανε και το συγκρότημά του, οι Roxy Music.
… Αντίθετα, a global thing, κάτι πολύ μεγάλο, παγκόσμιο που θα συμβεί στη μουσική και να προκαλέσει παντού αίσθηση δεν προβλέπεται. Το τελευταίο ήταν εκείνη η μεγάλη επιτυχία από την Κορέα (το gangnam style, του Psy)…Επίσης, δεν μπορεί να ξέρεις από πού θα έρθει. Μπορεί να εμφανιστεί από οπουδήποτε.
…Ο ‘ατομικισμός’ τελείωσε 
– Δεν ‘λειτουργεί’ ο άνθρωπος μόνος του. Ένα παράδειγμα; Για να έρθει από το σπίτι του στην Στέγη πήρε τρένο, αεροπλάνο, ταξί, περπάτησε και λίγο. Πάρα πολλοί άνθρωποι συνέβαλαν σ αυτό, από τους οδηγούς, τους μηχανικούς, τους πιλότους μέχρι αυτούς που εκδίδουν τα εισιτήρια κλπ… Είμαστε στην εποχή του μοιράσματος, του sharing. Μοιραζόμαστε τον κόσμο, δεν μας ανήκει…
…Είναι πολύ καλός ο ίδιος στο να βγάζει τίτλους. Ίσως ένα βιβλίο με τίτλους να είναι μια καλή ιδέα.
Αλλά τι τίτλο θα είχε;
Κάποιο τίτλο.
Και μια εικόνα: Ο Brian Eno πίνει τον καφέ του (ή ίσως το τσάι του) στο αγαπημένη του γωνιά στο Queensway παρατηρώντας πόσοι άνθρωποι με διαφορετική καταγωγή περνάνε από μπροστά του, συνυπάρχουν ειρηνικά, παίρνουν τον καφέ τους ή το τσάι τους. Και είναι ένας ωραίος όμορφος κόσμος.
