Ο αριθμός 57 έχει κατακλύσει την πόλη. Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης μοστράρουν το 57 σε κάθε γωνιά τους. Μερικά 57 το βράδυ της Παρασκευής μούλιασαν στο ψιλόβροχο. Ούτε για το 56 στα σκαλάκια της Πλουτάρχ
ου λέμε, ούτε για τους 58 της κεντροαριστεράς. Παίζω το 5 και το 7 στο τζόκερ. Ποντάρεις και στην τύχη. Το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μας «βγαίνει» πανηγυρικά. Μέσα κι έξω από το Ολύμπιον.
Βλέπω ωραίες ταινίες. Μετράω κι άλλες: Το Ηell or High Water με τον βαθύ ορίζοντα, τους ανοιχτούς δρόμους, το Κόρμακ Μακάθρι πνεύμα που πετάει γύρω του, τον υπέροχο Jeff Bridges γερο-σερίφη, τον κάπτεν της καρδιάς, Chris Pine.
Bλέπω το 90 χρόνια ΠΑΟΚ του Νίκου Τριανταφυλλίδη που κάνει καρδιές να χτυπάνε από την κερκίδα ως το τελευταίο θεωρείο πίσω άκρη στο Ολύμπιον. Το τρελό, σουρεαλιστικό Swiss Army Man με το πτώμα που σώζει ζωές. Το δράμα The Sower του Ιάπωνα Yosuke Takeuchi για την ενοχή και το άδικο που δένουν ανθρώπους σε δύνες ακόμη πιο άδικες ακόμη πιο ένοχες.
Βλέπω την πλατεία Αριστοτέλους Σάββατο βράδυ γεμάτη πιτσιρικαρία που έχει 57 λόγους (άσχετους με το Φεστιβάλ) να είναι εκεί. Αλλά ποιος κάθεται να μετράει;
Βλέπω φίλους. Που θέλω να τους ξαναδώ. Τέτοιους φίλους, που θέλω να τους βλέπω και να μιλάμε για 57 διαφορετικά πράγματα. Ένα από αυτά το καινούργιο ροκρολερ-κόστερ βιβλίο του Θεοδόση Μίχου, ροκ ‘μπράδερ’ που ανακατεύει δυναμικά λέξεις και ακόρντα μαζί–και παρουσίασε το Κράτα το Σόου Σου στο Residents, που έχει πιστούς residents και φίλους και μπορεί και να είχε περάσει από εκεί και ο Homer Flyn των Residents αλλά μάλλον δεν τον αναγνώριζε κανείς.
Η Τσιμισκή στο μεταξύ σηκώνει πάνω της τις πιο χοντρές σόλες των τελευταίων ετών, ένεκα της μόδας που αγαπάει όπως μαθαίνω φέτος, εκτός από τις χοντρές σόλες, και το βελούδο σε όλα τα χρώματα. Δικό μας κόλλημα πάντως είναι το μπλε.
Αν έχω νέα καταπληκτικά από το τζόκερ θα ενημερώσω με έκτακτο ποστ. Αν όχι, τα λέμε κανονικά (ό,τι και να σημαίνει αυτό)
