Καιρός αίθριος. Καφές και Τσιγάρα.
Καφές χωρίς τσιγάρα. Όταν το κόβεις, που έλεγε ο Τομ Γουέιτς, επιτρέπεται να καπνίζεις.
Φανερά και άκαπνα είμαι υπό την επήρεια Τζιμ Τζάρμους – χρόνια τώρα. Και εγώ και το Φεστιβάλ το 57ο, που ξεκίνησε αγαπημένα με τον Αμερικανό φίλο να στέλνει χαιρετίσματα και τις δυο του φετινές ταινίες το γλυκόπικρο Paterson και το εκρηκτικό Gimme Danger – την ιστορία των Stooges. Θα τα πω όλα. Όποιος βλέπει (να) μιλάει.
Ο Adam Driver είναι bus driver στο Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ (we-love-New Jersey) και γράφει ποιήματα. Τον λένε και Πάτερσον. Η ποίηση κρύβεται στα μικρά απλά πράγματα, η καθημερινότητα ποτέ δεν είναι πεζή, εκτός και αν έχεις αποφασίσει να την βλέπεις έτσι. Η ταινία είναι σπαρμένη με Τζάρμουσ-ικές στιγμές. Και παίζει κι ένας σκύλος. Στην άλλη ταινία του Τζάρμους (των Stooges) παίζει ένα κολάρο σκύλου.
Πίσω στην πρεμιέρα πάλι: δίπλα μου κάθεται κομμάτι της ιστορίας του Φεστιβάλ, ο Παύλος Κάγιος, εκλεκτός φίλος και συνάδε
λφος για χρόνια στα ΝΕΑ και πίσω ακριβώς η φίλη μας η Βίκυ Χαρισοπούλου ο χειμαρρώδης άνθρωπος της εφημερίδας στη Θεσσαλονίκη για χρόνια πολλά κι αγαπημένα και θυμούνται εποχές με θρυλικούς εξώστες και τοτέμ – ταινίες και τέτοια πράγματα και στη σκηνή εξελίσσεται στο μεταξύ η πρεμιέρα με την Ελίζ Ζαλαντό και τον Ορέστη Ανδρεαδάκη που ξεκινάνε με σχέδια και με ορμή για σινεμά σε νέες ωραίες περιπέτειες.
Άσχετο (αλλά θα το δέσω): αν ο Ταραντίνο πάρει κάποια στιγμή έναν Έλληνα ηθοποιό για ταινία του, αυτός θα πρέπει να είναι ο Στέλιος Μάινας. Sure thing! Το έχω ξαναπεί- όχι μόνο τώρα (στην πρεμιέρα) που ο Μάινας είπε δυο Ταραντινικές κουβέντες γύρω από το Pulp Fiction χιουμοριστικό τρέιλερ στο σκετσάκι της αρχής μαζί με την Θέμιδα Μπαζάκα.
Αυτά και επιστρέφω μ’ άλλα.Πάω για μια μπύρα που κερνάει η Fischer που είναι χρρρρρρόνια πολλά χορηγός στο Φεστιβάλ.
# Eυχαριστώ τους DJs του Toms Roasting Co για την όμορφη μουσική συνοδεία.
και
# Iggy is God…Don’t ever forget this!
