Δε
ν θυμάμαι πότε άρχισα να παρακολουθώ τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, ίσως από την εποχή του Άγιαξ ίσως και από τα παιχνίδια της Σουηδίας, αλλά ξεκίνησα να τον παρακολουθώ γιατί η περίπτωσή του είναι κλασική περίπτωση που εξηγεί γιατί παρακολουθώ ποδόσφαιρο.
Ένα ωραίο παιχνίδι το φτιάχνουν οι διαφορετικές προσωπικότητες, το διαφορετικό στιλ και οι στιγμές του, δεμένα όλα μαζί – κι ακόμη καλύτερα δεμένα μαζί στα δίκτυα. Ο ίδιος Ζλάταν που κανονικά θα ήταν παίκτης του παρκέ και της μπασκέτας λόγω ύψους, περιγράφει το στυλ του παιχνιδιού του σαν «τεχνικό» και όταν τον ρωτάνε τι σημαίνει αυτό, απαντάει «έχω τεχνικά πόδια».
Ή όπως λένε οι άνθρωποι που τον τσίμπησαν από την Μάμλοε και τον
πήραν στην Ολλανδία, έχει strong body και eyes like fire. Nαι. Έχει μάτια που πετάνε σπίθες – το βλέπεις. Και βρίσκεται σταθερά μέσα στους τρεις – τέσσερις κορυφαίους παίκτες στον κόσμο, φέτος φοράει τη φανέλα της Manchester United και θα ευχόταν και ως United και ως άνθρωπος Ζλάταν καλύτερες μέρες.
Όμως ο Ζλάταν ήταν μια άλλη ολόκληρη ιστορία, πολύ πριν πατήσει πόδι στο Όλντ Τράφορντ. Για την ακρίβεια, δεν πλησιάζουν καν εκεί, οι δυο Σουηδοί σκηνοθέτες, τα αδέλφια Fredrik και Magnus Gertten που κάνουν εξαιρετική δουλειά δείχνοντας πώς ο Ζλάταν έγινε ο Ζλάταν στο Becoming Zlatan το ντοκιμαντέρ (το είδα στο Γαλλικό Ινστιτούτο τη μέρα με την πολλή βροχή- πάντα ωραία η Σίνα βρεγμένη και γυαλιστερή).
Αυτό που ξέρουμε, το κακό παιδί, με τον απρόβλεπτο, δύσκολο χαρακτήρα, το πείσμα που τον φτάνει στα όρια και στο σκληρό, αντικανονικό παιχνίδι, τον αντικοινωνικό και ατίθασο Ζλάταν, παρακολουθούμε να εξελίσσεται, να ωριμάζει, να ανεβαίνει σκάλες στην Γιουβέντους πια, με τον Καπέλο προπονητή, να κατανοεί όλο και περισσότερο τον εαυτό του σε συνάρτηση με την ομάδα, με τους άλλους παίκτες, οι οποίοι δεν είναι, τελικά, αναγκαίο κακό αλλά το ίδιο το παιχνίδι, η ομαδικότητα.
Και ναι,: τα ποδοσφαιρικά ντοκιμαντέρ – το νέο trend.
