Κατά βάθος το ξέρουμε. Και το νοιώθουμε και το καταλαβαίνουμε ότι δεν θα φύγουμε ποτέ από εκείνη την συναυλία.
Γιατί κλαίγαμε; Τι είχε γίνει ; Πού μας είχε πάει; Πού μας πήγαινε; Και πόσο θα πηγαίνουμε ακόμη μόνοι μας;
Κοιταχτήκαμε. Δεν είχα δει την Μαλακάσα τόσο μαγνητισμένη. Οι πόλοι των τραγουδιών είχαν τρελαθεί, το ηλεκτρικό φορτίο των λέξεων είχε μετατοπιστεί σε μας, το Διάσημο Μπλε Αδιάβροχο χόρευε μαζί μας.
Θα μείνουμε μαζί ως το τέλος. Η αγάπη θα κερδίσει και μπορεί και να ξορκίσει το τέλος και να πάμε πάλι από την αρχή. Χορεύοντας μαζί. Hallelujah.
“Tα Νέα”, 4 Ιουνίου 2002
Ένας δροσερός Ιούνιος του 2002. Στην Ύδρα έχουν κάνει απόβαση οι Κοενιστές. Από παντού καταφθάνουν για την συνάντηση – The Leonard Cohen Experience, έτσι την παρουσιάζουν – επί της υποδοχής ο αεικίνητος πιστός Jarkko Arjatsalo. Έχουν προηγηθεί κι άλλες τέτοιες Experiences στον Καναδά και η Ύδρα παραμένει ιερός τόπος προσκυνήματος. Κάπου στο νησί, αυτή τη στιγμή παίζει το Bird on a wire.
Φτάνω στην ‘Yδρα γαντζωμένη από την φήμη που κυκλοφορούσε ότι θα εμφανιζόταν και ο ίδιος εκεί. Δεν το πολυπιστεύω, αλλά είναι από αυτές τις φήμες, που αν είναι αλήθεια… Αν είναι αλήθεια!!
Δεν είναι. O Κοέν δεν εμφανίζεται στο νησί. Έχει στείλει ένα μήνυμα, σαν απάντηση στην πρόσκληση που λέει «ευχαριστώ, αλλά είμαι πολύ ντροπαλός για κάτι τέτοιο» και δεν έρχεται. Η συνάντηση έχει βραδιές μουσικής, προβολές, συζητήσεις, έχει βόλτες στο νησί. Έχει την αύρα του και στίχους που από κάπου φεύγουν και σε ακολουθούν.
Do not decode these cries of mine – they are the road – and not the sign
Μπορεί, σκέφτομαι τώρα, και να ήταν εκεί τότε και να μην το μάθαμε. Να έπινε το κρασί του στο Bill’s Bar ή ό,τι είχε μείνει από αυτό και να κοιτούσε τη θάλασσα. Από κάπου αγναντεύει τη θάλασσα και τώρα. Και τη νύχτα ακόμη, γιατί η Ελλάδα, έλεγε, είναι ωραίο μέρος να κοιτάς τη σελήνη. Μπορείς να διαβάζεις με το φως του φεγγαριού, μπορείς να διαβάζεις στην βεράντα σου».
* στίχοι από το ποίημα Mission, στο Book of Longing.
