Οπωσδήποτε σκέφτεσαι τον χρόνο. Εκείνον που έχεις απέναντι και τον άλλο, κυρίως τον άλλο πιστεύω, που τρέχει σαν ρίμα μαζί σου. Που δεν σε ακολουθεί, ούτε σε προσπερνάει. Κρατάει σημειώσεις και γράφει ιστορία με ίχνη, σημάδια και λέξεις-κλειδιά. To «Αφού Σκοτώσω τη Δίψα μου»-μια από αυτές τις ιστορίες.
Ο χρόνος γύρω του πλεγμένος, όμορφο και βαθύ κομμάτι της αξίας του. Η επιστροφή των RAZASTARR και σαν μια πρόκληση στο χρόνο. Συνέχειας εγκώμιο. Εκ των πραγμάτων, στην εκλεκτή του hip hop την ακτή, ωραίος βράχος. Κεντρικό σημείο των εξελίξεων καθώς έρχεται να ταράξει 17 χρόνια δισκογραφικής σιωπής. Λες και υπάρχει σιωπή στο hip hop που ακόμη και όταν δεν μιλάει, βράζει.
Βράζει-κοχλάζει. Επιστροφή γενναία, άλμπουμ συγκινητικό, αιχμηρό, ευθύ, αβίαστο, σαν ξύπνημα επαναστατικό με χάδι. Respect και αγάπη γι αυτούς που συνεχίζουν ακόμη, γι αυτούς που θα είναι εκεί. Υπόσχεση. Στους RAZASTARR που ήταν εκεί. Από τον Βύρωνα, σαρωτικοί. Βράδια του χειμώνα παλιά (θυμάμαι) σε στούντιο κάπου στο Παγκράτι, καθώς τα πράγματα έπαιρναν μορφή, με της «Διαμαρτυρίας» το εξώφυλλο, Active Member, στον τοίχο, με το hip hop να βρίσκει τη γλώσσα του, 
κώδικας αποκαλυπτικός.
«Αν καταλάβουμε πως εμείς είμαστε το σύνολο/πως κανείς δεν παλεύει μόνος/τότε ο ήλιος θ’ απλώσει τις ακτίνες του ξανά/που ως χέρια θα σηκώσουν τις γροθιές μας ψηλά…»
Και φτάνω εδώ–στη Δίψα… παραγωγή εμπνευσμένη ως την κάθε της άκρη, λεπτομέρεια και απόηχό της- Νικόλας και Οδυσσέας, με δημιουργική ορμή σε στίχο και μουσική_ Ακούω ξανά και βγαίνω όλο και σε καινούργια ανοίγματα, προσεκτικά σκορπισμένα στα κομμάτια, πότε με μια J Dilla ενέργεια, πότε με μια ρέουσα dub αφήγηση, α ναι, ακούμπησαν σ’ αυτά πνεύματα έξοχα της μουσικής παραγωγής.
Μακρύς Δρόμος και Μπόλικη Αγάπη. Καινούργια Αλήθεια (με το Yesterday I heard the rain να την ποτίζει), επισημάνσεις, αφυπνίσεις, συντροφικότητα. «Παρευρίσκομαι» και «Κατευθύνεσαι» και παντού με ένα τρόπο ζηλευτά ποιητικό το φως των RAZASTARR, του αστεριού τους. Γι αυτό θέλω να πω, πως όπου κι αν στέκεσαι στο hip hop, στη μουσική, σε όποια φάση, πιάσε το νήμα και άκου.
«Με το αναπόφευκτο του χρόνου πλήρωμα/στέκομαι απέναντι μα τίποτε δε βγαίνει/γερνάμε στο σώμα μα στο μυαλό πετάμε κι αυτό σημαίνει/πως δεν αφήνω τίποτε να περιμένει/είτε οι δρόμοι ανοιχτοί είναι είτε κλεισμένοι/αν νοιώθουμε ριγμένοι είτε συντετριμμένοι/… σε τούτο τον όμορφο κόσμο που ζω/δεν ήρθα για ν’αράξω…»
