Χτες το βράδυ είδα ένα φόνο. Συνέβη μπροστά μου. Είμασταν όλοι μάρτυρες αλλά δεν ήταν η θέση μας να μιλήσουμε. Είχαν προηγηθεί και άλλες δολοφονίες – τίποτε δεν ήταν τυχαίο-ήταν κι εκείνο το γράμμα στην αρχή…Η ιστορία είχε πάλι ξεκινήσει.
Η αστυνομία αναζητά τώρα ίχνη, πώς να βρεις την αλήθεια όταν το κακό αλλάζει συνέχεια πρόσωπα _αυτό κάνει πάντα_ και τι μπορεί να ξέρεις…Ο Τύπος από την άλλη, καταλαβαίνετε, φτιάχνει τις δικές του ιστορίες αφού οι άνθρωποι είναι περίεργα πλάσματα, κολλάνε στο μυστήριο σαν τις μύγες στο μέλι.
Όλα δείχνουν να συμβαίνουν για κάποιο λόγο, αλλά είναι έτσι; Πολλά κρύβονται στο σκοτάδι, ανάμεσα σε σκιές και μοναχικούς σταθμούς τρένων.
Είναι Χριστούγεννα, όμως, Πρωτοχρονιά του 1990. Αλλάζει η δεκαετία αλλά κάτι μένει τρομακτικά το ίδιο. Στο φως της λάμπας του δρόμου αστράφτει η απειλή. Θα σου έλεγα ότι είναι ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης που παραμονεύει….αλλά καλύτερα να δεις από μόνος σου.
Παρακολούθησα μόλις το νέο επεισόδιο: Στα Ίχνη του Μονόκερω-το δεύτερο από τα τέσσερα της θεατρικής σειράς «Αντεροβγάλτης» από την Ομάδα Νοσταλγία. Εθισμένη στις καλές τηλεοπτκές σειρές, αυτές που κόβουν την ανάσα, ή τον ύπνο_ατέλειωτα μυστήρια_ ένοιωσα το ρυθμό, τη ροή, τις ανατροπές, τις διασταυρώσεις, τα κοψίματα/ραψίματα των σκηνών-την σπαρταριστή αφήγηση στη διάσπαρτη σκηνή του Rabbithole.
Η Ομάδα Νοσταλγία πατάει στο παρόν και υπογράφει την παραγωγή με διαχρονική έμπνευση καθώς μαεστρικά οδηγεί- γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί-ο Γιώργος Σίμωνας-με σασπένς και noir συνειρμούς και έναν έξυπνα ‘δοσμένο’ στην πλοκή θίασο.
Για λίγες ακόμη παραστάσεις στο Ο Αντεροβγάλτης στο Rabbithole το δεύτερο επεισόδιο, με το τρίτο επεισόδιο να μας περιμένει πιο κάτω στο δρόμο. Όλα είναι πιθανά.
