Kαι έτσι φεύγει η χρονιά. Αυτή η χρονιά που η απώλεια μεγάλωσε. Που ο πατέρας δεν ήταν εδώ και δεν έλειψε στιγμή. Έτσι φεύγει αυτή η χρονιά. Παγωμένη. Σα να ορίζουμε εμείς τα χρόνια ενώ ζούμε στο ελάχιστο, στο εκατομμυριοστό της στιγμής, στο τίποτε του χρόνου, σε ένα διάστημα με αρχή και τέλος σχεδόν να συμπίπτουν.
Εκεί στο τέλος, δεν ήταν το βαλς που ακουγόταν από την ορχήστρα της πρώτης θέσης όπως όταν βυθιζόταν ο Τιτανικός. Θα ήταν ένας ανείπωτος ορυμαγδός και μια απόκοσμη σιωπή. Και μπλεγμένα σε αυτά όπως τα φύκια και οι κορδέλες του βυθού οι φωνές της Χορωδίας του Κόκκινου Στρατού, που ταξίδευαν στο αεροπλάνο, ενενήντα μία ψυχές τώρα όλες μαζί στα βάθη της Μαύρης θάλασσας.
«Γεννήθηκε» το 1928 σαν η επίσημη χορωδία του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου έδωσε περισσότερες από 1500 συναυλίες για τα ρωσικά στρατεύματα σε όλο τον κόσμο και ήταν εκεί και τραγούδησαν όταν ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ και ο Τσόρτσιλ συναντήθηκαν το 1945 στη Γιάλτα.
Και έτσι τελειώνει η χρονιά με τις παγωμένες φωνές της Χορωδίας του Κόκκινου Στρατού στα βάθη της θάλασσας. Εμψυχωτικά τραγούδια, ηθικό υψηλό και παλλόμενες υγρές νότες ανακατεύουν τα κύματα, άλλα βγαίνουν σε άλλες θάλασσες, άλλα μπορεί σε κάποια ακτή.
