Μεταξύ μας μιλώντας τώρα, μουσικοί απολογισμοί και λίστες με τα καλύτερα όσο και αν έχουν την γλυκειά γοητεία του ‘πώς πέρασες το σαββατοκύριακο, πες μας τα ωραία’, δεν πιστεύω ότι λένε και πολλά σήμερα, λένε πολύ λιγότερα σίγουρα από παλιότερα- τώρα η πρόσβαση στα μουσικά είναι ένα κλικ μακριά κάθε φορά, με άλλα λόγια, ακούς και διαλέγεις.
Παλιά και φρέσκα στο μπλέντερ, ο κόσμος είναι γεμάτος από λίστες με άλμπουμ της χρονιάς ενώ το άλμπουμ το ίδιο αποδυναμώνεται, επαναπροσδιορίζεται και κάπου-κάπου δυναμικά επιστρέφει.
Και πάλι όμως. Η λίστα έχει τη χάρη της και ευκαιρία βρίσκω να μοιραστώ ενθουσιασμό για τους Swans, να ανακατέψω Beyonce και Frank Ocean και Solange, να προσκυνήσω ακόμη μια φορά τους φανταστικούς μουσικούς πλανήτες του David Bowie, του Leonard Cohen, τον συγκινητικό Nick Cave, ακούγοντας δυνατά Iggy (ξανά) και Kid Cudi συγκεκριμένα, χωρίς να παραλείψω να χτυπήσω καμπανάκι, μια και ο κόσμος είναι κολημένος στα παλιά του,για το καινούργιο του Chris Isaak θαυμάσιο άλμπουμ.
Ώρες να μιλάμε και λίστες να φτιάχνουμε χωρίς να ξεχνάμε και τους Avalances και τον έκτακτο Chance the Rapper-!_ βάζω τσάι και συνεχίζουμε _γιατί το ζουμί είναι αυτό και κανένα άλλο:
Ότι ήταν δυνατή χρονιά στη μουσική-παρά τη μεγάλη πηχτή σκιά από τις απώλειες. Ότι ευρηματικές μουσικές βγήκαν στην επιφάνεια, επιστροφές, ψαγμένοι, τζάζι ήχοι να υποκύψεις με το πρώτο άκουσμα.
Οι A Tribe Called Quest επέστρεψαν εντυπωσιακά, η Anohni έδωσε έναν μαγικό δίσκο, η Rihanna έδειξε τις δυνάμεις της (στις οποίες πάντα πίστευα από τις πρώτες κριτικές σε δίσκο της γράφοντας στα ΝΕΑ), οι Radiohead δυναμικά παρόντες όπως η κυρία Angel Olsen με πουπουλένιες μαχαιριές… Αυτά και άλλα πολλά ανακάτεψα (και συνεχίζω σταθερά) με παλιά μου βινύλια. Τον James Blake με ολόφρεσκους Divine Comedy, με την-δώσε ένταση-δική μας σούπερ-μπάντα, τους Dustbowl ( The Great Fandango ), τον Blend Miskin ( In Real Life ) και με της Κid Moxie το Perfect Shadow έξοχο με τους κινηματογραφικούς του τόνους.
Αυτό που θέλω να πω – βάζω λεζάντα και πάμε παρακάτω – είναι ότι πλέχτηκαν ωραία ήχοι και διαφορετικά είδη, επιρροές από ακούσματα, παλιά και καινούργια, από τα μεγάλα καζάνια του bandcamp και τα bedroom studios, με την αίσθηση ότι στην δημοκρατία των ήχων δεν υπάρχουν στεγανά και διακρίσεις και τα «τσιμπολογήματα» από εδώ και από εκεί ανοίγουν την όρεξη για λαχταριστά ‘πιάτα’.
Υπάρχουν απ’ την άλλη και εκείνοι (και οι άνθρωποι που ακούνε πραγματικά μουσική τους εντοπίζουν πάντα), εκείνοι λοιπόν που λένε :‘δεν βγαίνει τίποτε καλό σήμερα’ και επιμένουν σε αυτό και δεν μετακινούνται από τη θέση τους. Και δεν έχει κανένα νόημα να τους αλλάξεις γνώμη, τσάμπα κόπος. Καλή χρονιά σε όλους και σε αυτούς.
Και ευχαριστώ πολύ – με ευχές στο φουλ -σε Lifo, Popaganda και Fragile που φιλοξένησαν τα «καλύτερά» μου στα ωραία τους αφιερώματα. Ιδού:
Lifo : 22 Ελληνες μουσικόφιλοι επιλέγουν το άλμπουμ της χρονιάς
Lifo: 15 μουσικόφιλοι επιλέγουν τις καλύτερες μουσικές λάιβ στιγμές της χρονιάς
Popaganda: Ποιο ήταν το καλύτερο άλμπουμ του 2016;
Fragile: 2016- το μουσικό top 5 μας
