Πώς καταλαβαίνεις τους ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν μουσική;- τους καταλαβαίνεις. Εύκολα.Τα βήματά τους, με δολοφονική συνέπεια, επιστρέφουν πάντα στον τόπο του «εγκλήματος»,του υπέροχου εγκλήματος που φωλιάζει μέσα τους – το μουσικό τους κάλεσμα, τι άλλο;
Εδώ τώρα είναι τα μαγικά πλήκτρα, είναι του πιάνο του Γιώργου Κοντραφούρη, που όσες φορές τον έχω δει στην σκηνή να παίζει, σοβαρός, αφοσιωμένος, ‘επιστήμονας’ με ψυχή, πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να μάθει σε ποια wonder-land τρέχει το μυαλό του, πόση τζαζ χτυπάει στην καρδιά του, πόσο χώρο αφήνει ελεύθερο – τέτοια πράγματα.
Και κάπως έτσι φτάνω στα Στοιχειωμένα Ποιήματα ( τα Haunted Poems του) το καινούργιο του άλμπουμ _κυκλοφορεί από την Puzzlemusik_ με την ευαισθησία που πάντα διακρίνει τις κινήσεις του, όντας ακόμη μια ουσιαστική τζαζ δήλωσή του.
Στοιχειωμένοι στίχοι, στοιχειωμένες νότες; Η μουσική του, άκρως ποιητική, με πλοκή, σιωπές και εκρήξεις, διάφανη, δυναμική. Ένταση «πιάνω» ξεκάθαρα ακόμη σε εκείνη τη νότα που ψιθυρίζει. Φίνα, εκλεπτισμένα, μαεστρικά. Με την ιδιοσυγκρασία του δημιουργού, άλλωστε που είναι παρών στην τζαζ πραγματικότητά μας _ πιάνο και όργανο, με σχήματα και γκρουπ, με τους Baby Trio του σε μόνιμο διάλογο με τους νέους – σε φουλ τζαζ δραστηριότητα.
Ποίημα-κυριολεκτικά εδώ. Αφού σε έξι από τα 13 κομμάτια του άλμπουμ απαγγέλει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ποιήματα που ο Κοντραφούρης παλιότερα είχε γράψει.
Η έμπνευση δεν είναι άσπρο/μαύρο και βγαίνει σε όλες τις αποχρώσεις, κεντημένη μελωδικά, έντεχνα και λειτουργικά ίσως σαν σάουντρακ ψυχολογικού θρίλερ, όπου συμπράττουν εκλεκτοί. Ο Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο, ο Αλέξανδρος – Δράκος Κτιστάκης τύμπανα, ο Άγγελος Πολυχρονίου κρουστά. Και βέβαια ο Γιώργος Κοντραφούρης, πιάνο, Rhodes, keyboards. Και αυτά που λέμε στην ‘αγκαλιά’ μέσα μιας αρμονικής συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης ηλεκτρονικών με φυσικά όργανα, με αυτοσχεδιασμούς και πολλές διαφορετικές ιδέες.
Συνεπώς, οι εποχές το ζητάνε. Ποίηση και τζαζ. Ο Φούρης παραδίδει – άψογα.
