Στ
ις 15 Ιανουαρίου του 1947 η Μπέτι Μπέρσινγκερ πήγαινε βόλτα με το μωρό στο καρότσι στη Νόρτον Άβενιου του Λος Άντζελες όταν είδε κάτι που της τράβηξε την προσοχή.
Σε μικρή απόσταση από το πεζοδρόμιο, πεσμένο ανάμεσα σε πρασινάδες και αγριόχορτα το σώμα μιας κούκλας, κομμένο στη μέση, το πρόσωπο χαραγμένο στο στόμα από τη μία άκρη ως την άλλη. Ήταν τόσο λευκό το δέρμα, είπε η Μπέτι, που δεν πήγε καθόλου το μυαλό της τότε ότι θα ήταν το πτώμα μιας γυναίκας.
Έτσι βρέθηκε δολοφονημένη, η 22χρονη ηθοποιός Ελίζαμπεθ Σορτ, από το Μέντφορντ της Μινεσότα, γνωστή σαν «Μαύρη Ντάλια», που με το άλυτο μυστήριο της δολοφονίας της στοίχειωσε την ιστορία του Λος Αντζελες, ενώ συνεχίζει να ζει στα pulp μυθιστορήματα, στο σινεμά, στις σελίδες του James Elroy, στην ποπ κουλτούρα, στις σκιές των φακέλλων των ανοιχτών υποθέσεων, 70 χρόνια ακριβώς από εκείνη τη στιγμή που Αστυνομία και οΤύπος εμφανίστηκαν στο σημείο που η Μπέτι Μπέρσινγκερ τούς είχε υποδείξει.
Πολλά χρόνια αργότερα και άπειρες σελίδες Τζέιμς Ελρόϊ μετά, πρέπει να ήταν πρόπερσι, ένα καλοκαιριν
ό βράδυ στο Λος Φελίζ, στεκόμουν μπροστά στο «σπίτι με τα σαγόνια» (έτσι φαίνεται αν το δεις από μακριά) ή όπως αναφέρεται στην ιστορία του Λος Άντζελες, The John Sowden House, το οποίο από το 1945 ως το 1950 ανήκε στον γιατρό Τζορτζ Χόντελ, έναν από τους βασικούς ύποπτους της δολοφονίας της Μαύρης Ντάλιας.
Τότε δεν είχε κατηγορηθεί επίσημα ο γιατρός, αλλά χρόνια μετά, το 2003, ο γιός του, ο Στιβ Χόντελ, συνταξιούχος αστυνομικός του Λος Άντζελες, έγραψε ένα βιβλίο όπου υποστηρίζει με τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει ότι ο πατέρας του ήταν εκείνος που είχε βασανίσει και δολοφονήσει την Ελίζαμπεθ Σορτ στο υπόγειο του σπιτιού του Λος Φελίζ. Και η Σορτ, κατά το ντετέκτιβ Χόντελ, δεν ήταν το μοναδικό θύμα του γιατρού, που εκείνη την εποχή ειδικευόταν στις αμβλώσεις.
Επίσημα ωστόσο η υπόθεση της δολοφονίας της Μαύρ
ης Ντάλιας δεν έχει κλείσει.
Θα μπορούσαμε να περάσουμε όλη τη νύχτα μέσα στο αμάξι, απέναντι από το σπίτι στο Λος Φελίζ, στέλνοντας διαπεραστικά βλέμματα στις βαθυπράσινες κουρτίνες από τους φοίνικες του κήπου και να λέμε μυστήριες ιστορίες για το μυστήριο της Μαύρης Ντάλιας, αλλά (και αυτό έχει αποδειχτεί πολλές φορές) η ποπ κουλτούρα είναι τόπος άγριος, γλιστερός και απρόβλεπτος και δεν ξέρω πώς βρεθήκαμε να μιλάμε για τους Daryl Hall & John Oates και την ηχώ που δημιούργησαν με τα τραγούδια τους μέσα στις δεκαετίες χωρίς να μπορώ να αναλύσω (εκ των υστέρων έστω) την συγκεκριμένη διαδρομή και τα αναπάντεχα περάσματα του χωρο-χρόνου.
Μια τελευταία κουβέντα πριν δυναμώσω τη μουσική, drive safely πάντα_και να κάνεις καλές παρέες.
