Σε περίπτωση που δεν είχε περάσει σε κανέναν από το μυαλό η ιδέα ότι ο Tom Hiddleston θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Bond (όσο δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο, πραγματικά ζόρικο είναι να παραλάβει κάποιος σκυτάλη από τον νυν 007) σε περίπτωση που, όμως, δεν είχε τέτοια ιδέα διασχίσει, έστω και σαν κοφτή πάσα από τεχνικό αριστερό εξτρέμ το μυαλό, ο Night Manager έρχεται και την ιδέα αυτή την φυτεύει.
Ο Τom σουλατσάρει σε σαλόνια ξενοδοχείων, μελετά τον εχθρό, πλασάρεται στη σωστή θέση, γοητεύει και ερωτεύεται, αλλάζει ταυτότητα, αναλαμβάνει δράση, ρίχνει ξύλο (τρώει και λίγο), δίνει αναφορά στην καλή μόνο δύναμη μέσα στο σάπιο σύστημα, δεν μασάει και τα βάζει στα ίσια με έναν εκλεκτό κακό τον Hugh Laurie.
Και είναι σημάδι ότι ο John le Carré -στο έργο του οποίου βασίζεται η σειρά -κάνει guest εμφάνιση 
στο 4o επεισόδιο ενώ ο Hiddleston βρίσκεται ήδη στο παιχνίδι των κατασκόπων, δοκιμασμένος σε σειρά- υπερπαραγωγή, με γυρίσματα εδώ και εκεί, χαρακτήρες, σενάριο, στιλ, από αυτές τις σειρές που μετράνε γερά απέναντι πια στις ταινίες.
Περιττό να προσθέσω ότι ο Τοm έχει πρόσφατα κερδίσει μεγάλη συμπάθεια ως Hank Williams στο Ι Saw the Light, όπου πιστεύω ότι τα έβγαλε πέρα παλικαρίσια στην δύσκολη, δηλαδή σχεδόν ακατόρθωτη, αποστολή να γίνει ο Hank Williams.
