Στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Κάτω σκηνή. Oι επιβάτες για Λένινγκραντ ακολουθούν οδηγίες για τις πλατφόρμες του τρένου, οι θεατές της παράστασης παίρνουν τις θέσεις τους. Ο τρόμος αν και υπαινικτικός ακόμη, γίνεται συνεχώς και περισσότερο απτός, συγκεκριμένος και απειλητικός. Γίνεται Ιστορία.
Είναι η εποχή των μεγάλων δραματικών εκκαθαρίσεων στην Σοβιετική Ένωση.1936-1938. Η Μυστική Αστυνομία απλώνει τα πλοκάμια της, κανείς δεν είναι ασφαλής, κρυμμένα μάτια παρακολουθούν όλες τις κινήσεις, η προπαγάνδα δουλεύει σε όλα τα επίπεδα, για να γλυτώσει ο ένας καρφώνει τον άλλον,τα τρένα φεύγουν γεμάτα για τη Σιβηρία. Ίχνη χάνονται, άνθρωποι σβήνουν. Ο δικός σου άνθρωπος (μπορεί να) είναι η απειλή.
Και όλα στο Χέρι του Γιάνος-το έργο του Daniel Dimeco (μετάφραση Κωνσταντίνου Χατζόπουλου), στην παράσταση του Νέου Κόσμου, που σκηνοθετούν η Ιουλία Σιάμου και η Ζωρζίνα Τζουμάκα, όλα-
οι ερμηνείες (που ξεδιπλώνουν εξαιρετικά τις διαστάσεις των χαρακτήρων:- Μάνος Καρατζογιάννης δημοσιογράφος της Πράβντα, Ελένη Ζαραφίδου γερμανίδα συγγραφέας, Νικόλας Αγγελής ως Λαβρέντι Μπέρια, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, βοηθός του Μπέρια, η ‘Εβρη Σωφρονιάδου η ποιήτρια), το μαύρο σκηνικό με τις δυο λευκές πλατφόρμες (Άση Δημητροπούλου), ρεαλισμός και αφαίρεση, η μουσική-πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Πικράκη που λειτουργικά και υπερβατικά επίσης αφηγείται με ευαισθησία την ιστορία-όλα, συγκλίνουν ακριβώς σε αυτό, στην ανάγλυφη παρουσίαση της άγριας πραγματικότητας, τη σύγκρουση του δημόσιου με το προσωπικό με θριλερικά βήματα και την παρουσία του εχθρού μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Διαχρονική, πανάρχαια, σημερινή τραγωδία.
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, που οι σκηνές δουλεύουν φουλ και η ωραία ζεστή αυλή του είναι place to be. 😉
Το Χέρι του Γιάνος ως τις 5 Μαρτίου.
