Το λέω: Το αγαπημένο μου ντοκιμαντέρ από της Θεσσαλονίκη το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ είναι αυτό: Gaza Surf Club, ανάμεσα σε άλλα, πολλά που σήκωσαν κύματα, μια και το φεστιβάλ είχε πολύ- Πολύ και Καλό υλικό.
Αλλά πόσες πιθανότητες υπάρχουν να σκεφτείς surf και το μυαλό σου να πάει στην Λωρίδα της Γάζας; Πόσες στ΄ αλήθεια; Και όμως ούτε Χαβάη, ούτε Ανάβυσσος, ούτε Βασιλική στη Λευκάδα, ούτε Νότια Αφρική που αφρίζουν τα νερά. Οι surfers της Γάζας έχουν τη δική τους ιστορία να πουν.
Το ντοκιμαντέρ των Philip Gnadt και Mickey Yamine πιάνει ακριβώς το κύμα. Μέσα από τα ερείπια και την καταχνιά του πολέμου μια παρέα ανθρώπων, νέων και μεγαλύτερων _ ο Abu Jayab είναι ένας 42χρονος ψαράς που τα γκρίζα μάτια του βγάζουν σπίθες όταν μιλάει για τις σανίδες και τη θάλασσα_ βουτάνε στα νερά της Μεσογείου και είναι νικητές της ζωής. Μικρά κορίτσια σερφάρουν με πάθος, αλλά μεγαλώνοντας η θρησκεία τους το στερεί και έτσι βγαίνουν στ΄ανοιχτά, αφήνουν την μαντήλα, ρίχνουν τη σανίδα στο νερό.
Είναι δύσκολο να βρεις στη Γάζα σανίδες, τις φτιάχνουν μόνοι τους, κάποιες φτάνουν στα χέρια τους από την ομάδα Surfing for Peace αλλά πρέπει να περιμένουν πολύ γιατί τις κράτησαν στο τελωνείο.
Τις φυλάνε σαν τα μάτια τους, τις διορθώνουν, τις επισκευάζουν, βάζουν σκοπό να μάθουν να τις φτιάχνουν όσο καλύτερα γίνεται γι αυτό ο Ιμπραήμ, που έχει όνειρό του να στήσει και το δικό του surf shop πάνω σε χαλάσματα, ξεκινάει το ταξίδι.
Τους βλέπουμε να κάνουν surf στα νερά και κάθε φορά είναι σα να κάνουν τη μεγάλη απόδραση, ‘δεμένοι’ με αυτή τη λωρίδα γης που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν και μοιάζει να ξεκολλάει από εκεί και να σηκώνεται ψηλά με το κύμα και να απογειώνεται.
