Ο επιθεωρητής στέκεται δίπλα μου, έτοιμος να δώσει συγχαρητήρια στην αστυνόμο Ντάστι για την αποφοίτησή της από τη σχολή (η θέση η δική μου και άλλων τεσσάρων θεατών βρίσκεται εκεί, κάτω από το χάρτη που ψιθυρίζει ανεξιχνίαστες υποθέσεις/ είμαστε όλοι οι θεατές διάσπαρτοι σε διάφορα σημεία του χώρου, σα να έχουμε περάσει κατά κάποιο τρόπο και εμείς μέσα στην ιστορία).
Έχουμε φτάσει στο 3ο επεισόδιο του Αντεροβγάλτη – Θεατρικής Σειράς Τεσσάρων Επεισοδίων – με τίτλο (επεισοδίου) Αυτός που μπορεί [είναι ο Επιθεωρητής].
Είναι το prequel, ό,τι έχει προηγηθεί δηλαδή και εδώ θα απαντηθούν πολλά. Αυτό κάνουν τα prequel, δίνουν απαντήσεις. Τέτοιες απαντήσεις που σου χρειάζονται ώστε να συνεχίσεις. Τα prequel έχουν δυναμική. Μπορούν πραγματικά να απογειώσουν τη σειρά (πχ Star Trek – η πρώτη ταινία του JJ Abrams).
Εδώ: το στοίχημα της Ομάδας Νοσταλγία έχει κερδηθεί.
Παρακολουθώ την παράσταση έτσι όπως τις σειρές *πρόσφατα το Legion και το Tabboo*- σπαρμένη με στοιχεία που προς στιγμήν (ακριβώς όπως οι σειρές) σε κάνουν να χάνεσαι περισσότερο ανάμεσα σε κομμάτια του παζλ που νομίζεις ότι σε ρίχνουν πιο βαθειά στα σκοτάδια αλλά υπόγεια δένουν την ιστορία με αόρατες μαγικές κλωστές.
Ο Αντεροβγάλτης είναι η συνεχής απειλή, το κόκκινο κεράσι στο νουάρ έδεσμα, καθώς η δράση απλώνεται στο χώρο, τα φώτα σε οδηγούν στην επόμενη σκηνή, ο ρυθμός είναι γρήγορος, φράσεις μένουν μετέωρες υπακούοντας σε κανόνες τηλεοπτικών σειρών, όπως και η μουσική, τα 80ς τραγούδια, το σασπένς, όσα λέγονται και όσα κρύβονται και όσα βάζουν τον θεατή στη θέση του ντετέκτιβ. Είδατε Sherlock; τότε θα καταλάβετε τι εννοώ.
Μερικές ακόμη παραστάσεις του Επεισόδιου 3 που τελειώνει την Κυριακή στο Rabbithole; Ιδανικά θα ήταν! Αλλά ο Γιώργος Σίμωνας (συγγραφή, σκηνοθεσία) και η ομάδα του ξεκινάνε πυρετωδώς την προετοιμασία του 4ου και τελευταίου επεισοδείου. Αυτά έχουν οι σειρές. «Τρέχουν» για τη συνέχεια.
