Αμερικάνικος Νότος αρχές του περασμένου αιώνα, δρόμος και αγώνας, η τραγικότητα που ποτίζει τα πάντα, η ασφυκτική κοινωνία, ο Μισσισσιππής που φουσκώνει και πλημμυρίζει, ο μέγας Γουίλιαμ Φώκνερ και “Καθώς Ψυχορραγώ”.
Η παράσταση με πήγε ακριβώς εκεί.
Εκεί που πηγαίνεις αν το ποτάμι σε αφήσει να πας, στα μπαμπακοχώραφα, όπου ο χρόνος κολλάει και μένει ακίνητος, που η μάνα πεθαίνει και τα παιδιά τη μεταφέρουν, όπως ήταν η επιθυμία της, στην πόλη που γεννήθηκε.
Ένοιωσα την ψυχή του έργου, ένοιωσα το μεταφυσικό του βάρος και τα νοήματα που η παράσταση με συνείδηση, ισορροπία, πυκνότητα, πνοές με χιούμορ, με ρυθμό και πολύ ενδιαφέρον επικοινώνησε.
Έτσι την σκηνοθέτησε η Σοφία Φιλιππίδου που είναι έξοχη και στο ρόλο της μάνας, με τα παιδιά (Κώστα Βασαρδάνη, Έλενα Μεγγρέλη, Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο, Μιχαήλ Ταμπακάκη, Μορφέα Παπουτσάκη) και τον πατέρα (Μιχάλη Καλιότσο) να πετυχαίνουν ο καθένας με τον τρόπο του, κάθε ρόλος να αποκαλύπτει πολλά και διαφορετικά στοιχεία, πτυχές και αλήθειες της μεγάλης ιστορίας.
Τα λέω αυτά, γιατί το “Καθώς Ψυχορραγώ” στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής συνεχίζεται για λίγες ακόμη παραστάσεις.
Και η Κυψέλη είναι όμορφη την άνοιξη. Και ο Νότος πάντα αγαπημένος.
