Και βέβαια είμαστε όλοι εμείς. Που από το Twin Peaks, δεν φύγαμε ποτέ.
Population 51.201 γράφει η πινακίδα αλλά πρόσθεσε μερικούς ακόμη. Αρκετούς ακόμη. Αλλά μάλλον δεν αρχίσαμε σωστά, γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι. Φυσικά φύγαμε από το Τwin Peaks. To πήραμε όμως μαζί μας.
Είναι σίγουρο, εξακριβωμένο, μόνιμο. Από τη στιγμή που άνοιξε εκείνη η πόρτα στον Ύποπτο Κόσμο – ΕΡΤ1 βράδυ Παρασκευής – φαίνεται ότι δεν έκλεισε ποτέ. Υπάρχει ένας μυστικός κώδικας που επικοινωνούμε μεταξύ μας όσοι βρεθήκαμε εκεί.
Αποκρυπτογραφείται ονειρικά, ή με βάση ένα χημικό τύπο που σχετίζεται με το άρωμα του καφέ, τις μυρωδιές του δάσους, ασυνήθιστες συμπεριφορές, πυκνές δόσεις αθωότητας και μυστηρίου, αν αυτά όλα τα πεις ανάποδα και ίσως – ίσως – καταλάβεις. Αλλά ποτέ δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Να καταλάβεις.
Βράδυα Παρασκευής δεν μένεις σπίτι – έβγαινα και εγώ, όμως δεν το έχανα. Ο πατέρας – ο Πατέρας μου – το έγραφε στο βίντεο. Στις θρυλικές VHS με την λευκή ετικέτα στο πλάι και τα γράμματά του: Ύποπτος Κόσμος 21 Μαίου. Σάββατο πρωί, έβλεπα το επεισόδιο.
Θα μπορούσα να το είχα λατρέψει για το μυστήριο του και μόνο, που διαχεόταν σε όλες τις γωνιές συμμετρικές και ασύμμετρες του Twin Peaks σαν μια ακόμη ιστορία από εκείνες που καταβρόχθιζα παλιά από τα βίπερ του Ellery Queen, τις σελίδες του Steven King και τo Twilight Zone, αλλά δεν ήταν αυτό, ήταν περισσότερα.
Συχνά το σκέφτομαι: αν ο David Lynch είχε ο ίδιος καταλάβει τι είχε συμβεί, σε ποια διάσταση είχε ανοίξει δρόμο. Που δεν το πιστεύω πως το είχε, γιατί δεν γίνονται με πρόγραμμα τέτοια πράγματα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι μετά το Twin Peaks ποτέ ο καφές (μαύρος σαν τη νύχτα χωρίς φεγγάρι και damn fine cup of coffee) δεν ήταν απλά καφές, η πραγματικότητα δεν ήταν μόνο αυτή που έβλεπες και οι μικρές πόλεις ποτέ βαρετές και συνηθισμένες.
Αγγίζω τα όρια του weird (μήπως τα έχω ξεπεράσει κιόλας);– αν σας πω ότι κάποιες φορές – εντάξει, σπάνια – ζητάω τη γνώμη της Dianne για διάφορα ζητήματα_ ένα application στα smartphone θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα. Θα υπάρχει. Αν όχι, έρχεται.
Λοιπόν, έμαθα ποιος σκότωσε τη Laura Palmer μια νύχτα, κοντά στο ξημέρωμα, σε ένα φαστ φουντ μετά από αρκετές ώρες κλάμπινγκ. Ο Steve Blame μου το αποκάλυψε, φίλος και τότε ένας από τους πιο αγαπητούς στην Ελλάδα παρουσιαστές του MTV που ενώ σε άλλες χώρες ήταν συνδρομητικό κανάλι, εδώ το βλέπαμε όλοι.
_Θέλεις να σου πω ποιος σκότωσε τη Laura Palmer; – Όχι του απάντησα. Εντάξει πες το, του είπα και μου είπε για τον Killer Bob. Και τον Leland. Και το φινάλε. Με τη διαφορά – που το ξέρουμε σήμερα– πως δεν υπάρχει φινάλε. Και πως όλοι εκείνοι που περιμένουν μια ιστορία να τελειώνει με «τέλος» είναι βαρετοί τύποι.
Εννοείται ότι το Twin Peaks ήταν η καλύτερη τηλεόραση. Ένα αντι-τηλεπτικό προϊόν χωρίς κανέναν κανόνα από τους δοκιμασμένους στο prime time, γεννημένο στην φαντασία του David Lynch – δηλαδή ποια τύχη θα μπορούσε να είχε; Ακολουθεί spoiler.
Οι καλύτερες τηλεοπτικές σειρές, ό,τι έγραψε ιστορία τηλεοπτικά, άλλο λίγο άλλο πολύ, άλλο φανερά και κραυγαλέα, άλλο υπόγεια και παραπλανητικά, είχε μέσα του Twin Peaks. Lost και X-Files, Fargo, True Detective, Sopranos, Breaking Bad, Wayward Pines (πόσο, αλήθεια, το είχε ζηλέψει ο M.N Shyamalan!).
Έχοντας κερδίσει το δικαίωμά μου στο παράδοξο (ως εδώ που έχουμε φτάσει, σίγουρα) πιστεύω ότι το Twin Peaks δεν άλ
λαξε μόνο την τηλεόραση και την ποπ κουλτούρα, άλλαξε πολλά ως και τα πράγματα γύρω, βγάζοντας μπροστά στη βιτρίνα τον αλλόκοτο, απροσδιόριστο, τρομερό, μυστικοπαθή, κάπως παράξενα αστείο, εκκεντρικό, ακατανόητο, διπλό, μεταφυσικό, αμφίσημο, καφεϊνούχο χαρακτήρα τους- αν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο, agent Cooper.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας κεράσω λίγη κερασόπιττα και επιστρέφουμε.
Σινιόρε Άντζελο, όλο δικό σας: TWIN PEAKS THEME
