Από άλλο σύμπαν, το ξέρω, αλλά κάθε φορά το σύμπαν αυτό αλλάζει εντυπωσιακά, εκτοξεύεται σε πιο άλλο σύμπαν που είναι δικό μας κι αυτό, ροκενρόλ σου λέω, πράγματα που σου κόβουν την ανάσα, έτσι _κaι αυτό πρόσεξέ το_ έτσι και έχεις νοιώσει έστω μια φορά τη δύναμη να σ’ αγγίζει, θα καταλάβεις.
Τους είδα τις προάλλες. Στην ταράτσα του Gazarte–γιατί τα καλά νέα είναι ότι τελευταία κατεβαίνουν πιο συχνά, για να μην χάνεις επαφή. Xaxakes, μοναδικοί. Ούτε εδώ ούτε εκεί αλλά και εδώ και εκεί.
Είναι η αυθεντικότητα που σκοράρει. Δεν το συναντάς συχνά και σε τέτοιο βαθμό, να γράφει προσωπικό ύφος ακόμη και στη νότα και την ανάσα που πρόλαβε και μπήκε τελευταία στιγμή στο τραγούδι.
Γιάννης Νάστας of course! Οne and only. Μετουσιώνει συνεχώς ιδέες, καταστάσεις, συνειρμούς, διαπιστώσεις, φάσεις και φράσεις, σε ροκενρόλ velvet-ικούς, punk/pop/funk/υπερ-ηχητικούς, ψυχεδελικούς, σουρεαλιστικούς οπωσδήποτε και έξτρα δυναμωτικούς λόγους για να κολλήσεις για τα καλά με τους Xaxakes. Με free pass από underground σε mainstream τροχιές, σαν αυτές να μη χωρίστηκαν ποτέ και να το βγάλαμε από το μυαλό μας.
Η μπάντα, δυνατή, στο μήκος κύματος το σωστό, παίκτες εκλεκτοί, έξοχος ήχος, βιωμένα στιλ, με άλλα λόγια, συγκεκριμένα αυτό – ήταν ένα από τα πιο ωραία λάιβ του καλοκαιριού και “ανκόρ” για να ξαναβγούν στη σκηνή και πάλι.
Vives! και από τα καινούργια τους ακολουθεί_ Αφού το Σάββατο:
