Μια φορά_δεν το θυμάμαι εγώ, μου το είπαν μετά ο πατέρας και η μάνα μου _ μια φορά λέει, σηκώθηκα μεσ’ τον ύπνο μου, πήγα στο σαλόνι, κάθισα στον καναπέ και έδωσα παράγγελμα:“παρέλαση κανονική”. Είχα πυρετό. Πολύ. Και παραισθήσεις ποιος ξέρει.
Το εξήγησα αργότερα το περιστατικό. Τραυματική παρελασιακή εμπειρία.
Στο Δημοτικό, καλή μαθήτρια ήμουν, καλή μεν κοντή δε, συμβαίνει, that’s life, who cares? Καλά περνούσα. Και δε νομίζω ότι με πείραζε που τα ψηλά παιδιά κρατούσαν τη σημαία. Μια μέρα εκεί που κάναμε πρόβες (άλλο και εκείνο!) μας φώναξαν τις καλές πλην κοντές, – να πάτε μπροστά, μας είπαν, δίπλα στη σημαία. Δίπλα; Ναι εκεί. Οι ψηλές πίσω. Για δες.
Το‘πα στη μάνα. Είχα τις υποψίες μου. Όχι παιδί μου, είπε η μάνα μου, αλλά οι καλοί πρέπει να ανταμείβονται. Και αν πέσει το κοντάρι; Και αν φυσήξει και πάρει τη σημαία; Και αν στραβοπατήσω και πέσω και έρθουν μετά οι άλλοι και με πατήσουν; Είχα αρχίσει να λέω και τέτοια. Πού να πει τίποτε η μάνα! Μετά της είχα πει και το άλλο, πως αν θέλουν να μας ανταμείψουν, ας με αφήνουν να φεύγω νωρίτερα να προλαβαίνω το Star Trek (ο καημός μου) αφού έτσι κι αλλιώς το σχολικό περιμένουμε.
Παρελάσαμε πάντως, «πρώτη μούρη στο Καβούρι» που λένε (έχω και φωτό – δεν την ανεβάζω –χε χε!- παρότι οι φωτό μαζεύουν τα likes, who cares πάλι), μετά χώρισαν ευτυχώς οι δρόμοι μας με τις παρελάσεις. Αν και τόσα χρόνια μετά, αυτές εκεί έξω στους δρόμους είναι.
Και έρχονται και σκάνε και τα άλλα με τους “άριστους” και τα “πρώτα θρανία” και τα ακούω από δω και τα ακούω από εκεί, πυρετός θα είναι πάλι, λέω και φαντάζομαι ότι τα΄ακούω, αλλά δεν είναι,
–συγνώμη πού πάει ο κύριος, να δω βαθμό απολυτηρίου. Kαι άλλα τέτοια, ανησυχητικά.
Και τότε τι; Και τότε ρίξανε τον κλήρο…Πάμε για ακόμη ένα γύρο.
Γι αυτό – μαζέψτε τις παρελάσεις να βγούμε στις πλατείες. Γιατί έχει αρχίσει να φυσάει επικίνδυνα.
