Τemperature Alert. Το κινητό βγάζει ειδοποίηση. Το facebook σου λέει να φοράς καπέλλο και αντηλιακό. Οι ειδήσεις φλέγονται. Εμείς όμως εκεί. Και το ίδιο θα κάναμε και τώρα, γιατί τότε, πριν τρία χρόνια στο Death Valley είχαμε το προηγούμενο ρεκόρ θερμοκρασιών. Hot- hot. Υπάρχει προηγούμενο.
Ο δρόμος αχνίζει, μια γκριζοκόκκινη κορδέλα στην έρημο. Πάνω σε αυτή, το μοναδικό αυτοκίνητο, το δικό μας. Το θερμόμετρο γράφει 109 F, πάνω κάτω 44 C. Feels Ok in the car.
Ξερός, στεγνός αέρας φυσάει. Ανοίγω το παράθυρο- «κλείστο!» φωνάζουν αν και μου χρωστάνε χάρη. Το κλείνω, αλλά να θυμάστε – το ότι θα βγούμε από το Death Valley απόψε, το χρωστάτε σε μένα, όταν προσπερνούσατε άνετα και με σιγουριά το τελευταίο βενζινάδικο με την επιγραφή Τhis is the last Gas Station before the Valley. Kαι Τους έπεισα να γυρίσουμε, να κάνουμε U turn πριν μας πάει ο δρόμος πολύ πιο κάτω.
Γιατί εκεί δεν ζει τίποτε εκτός από σαύρες της ερήμου και φίδια και τίποτε μυστήρια έντομα – αλλά ζει, φαίνεται και μια αλεπού που εμφανίζεται ξαφνικά στη μέση του δρόμου και κάνει στην άκρη για να περάσουμε και στρίβει το κεφάλι της και μας παρακολουθεί μέχρι να βαρεθεί και βγει στο απέναντι κομμάτι της ερήμου.
Όλη αυτή την ώρα ακούμε 70ς στο ραδιόφωνο με τις ευλογίες του SiriusXM από τον δορυφόρο, μέχρι που φτάνουμε στο Zabriskie Point τον πιο εξωγήινο τόπο που έχω βρεθεί ποτέ με εξαίρεση μέρη της Κρήτης. Σεληνιακό σκηνικό, καίει ο τόπος, είναι σα να μπαίνεις σε ένα ηφαίστειο που έχει στεγνώσει_βιάζομαι να κατέβω για να ανηφορίσω στο πιο χαμηλό του σημείο. Δεν βγάζει νόημα, αλλά αυτό ακριβώς είναι το νόημά του. Το γκρίζο έχει γίνει άσπρο ξέξασπρο και σε τυφλώνει αν ο ήλιος δεν έχει αρχίσει λίγο να γέρνει. Φοράω εκείνα τα άσπρα, 50ς γυαλιά που δεν θυμάμαι από πότε τα έχω, αλλά ζουν ακόμη.
‘Αλλοι εκδρομείς της Κοιλάδας έχουν μείνει στα αμάξια στο πλάτωμα. Από ψηλά βλέπω τις σιλουέτες τους να χορεύουν μέσα στα διάφανα κύματα της ζέστης. Το σημείο είναι εκεί πριν σχηματιστεί το Death Valley ακόμη. Περίμενε πάρα πολλά χρόνια, από τότε που άρχισαν να μετριώνται τα χρόνια, τον Αντονιόνι και τους U2 αφού ησύχασαν κάπως οι κραδασμοί της γης και έμεινε μια λεκάνη με φέτες από πετρώματα, ενθύμια όπως όλα από το big bang και τις προσωπικές αποσκευές του καθένα μας.
Κάποια στιγμή (και νομίζω ότι έπαιζε Τraveling Wilburys ο δορυφόρος) βγαίνουμε από το δρόμο, οδηγούμε πιο βαθειά μέσα στο science fiction θέμα γύρω και όλο και πιο πολύ αισθάνομαι ότι μπορεί να μείνουμε εκεί για πάντα αν δεν βάλουμε σημάδια για να μη μπερδευτούμε ανάμεσα στις αλυκές και τον ξερό αέρα που χάνεται και αυτός κυνηγημένος από τη ζέστη και τους μικρούς λόφους που έκρυβαν πίσω μας το Zabriskie, ενώ βγαίναμε πάλι στο δρόμο που διασχίζει μεγαλόπρεπα την Κοιλάδα.
Κανείς μας δεν θα μπορούσε να πιστέψει σε εκείνο το σημείο, ότι λίγες ώρες αργότερα θα βουτούσαμε σε πισίνα κοιτώντας ψηλά απέναντι να απλώνεται χιονισμένη, η Σιέρα Νεβάδα. Είμαι road trip junkie και δεν υπάρχει επιστροφή.
