Ξυπνάω το πρωί, βάζω καφέ, τσεκάρω αν πάτησε το κουμπί ο Κιμ – κοιτάω στον ουρανό πρώτα μετά στο Twitter. Κανένα hashtag #end_of_the_world. Άρα συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε. Ή ονειρεύομαι. Μάλλον δεν ονειρεύομαι, αφού ήπια καφέ. Ξύπνησα.
Αμέσως μετά, μπαίνω Tidal. Ο καθένας με τη δική του θρησκεία στο streaming.
Σκέψου να είχε τελειώσει ο κόσμος, αλλά να δούλευαν τα streaming κανονικά. Αt your service. Το Amazon, το Spotify, το Google να έδιναν μάχη μέσα στα αποκαϊδια του πάνω και το κάτω ημισφαιρίου. Να κέρδιζε το Google, σαν μηχανή αναζήτησης ζωής. Ή το Amazon που θα έκανε delivery την επόμενη μέρα.
Νομίζω ότι ο Κιμ έχει αρχίσει και με επηρεάζει. Γαμώτο, δεν είναι καν αστείο, έτσι;
Αλλά σίγουρα τώρα, την ώρα που η ρουκέτα (ω ναι, καλωσήρθατε στην Ρουκετούπολη) εκτελεί την καμπυλωτή διαδρομή της, κάποιοι θα έχουν κολλήσει στους REM, θα έχουν γίνει ο Michael Stipe, θα ακουμπούν την έξω πλευρά του αγκώνα του ενός χεριού με την εσωτερική πλευρά του αγκώνα του άλλου χορεύοντας όπως εκείνος σε άλλο τραγούδι όμως, όχι στο It’s the end of the world που, μολονότι έχει το αντανακλαστικό του I feel fine στους στίχους, εγώ προσωπικά δεν θα το διάλεγα για φινάλε. Pogues ίσως, ναι, σε μια εορταστική διάθεση, ας πούμε, τους Χριστουγεννιάτικους Pogues με τον Σέιν γκρο – πλαν σε έναν ‘fuck off’ αποχαιρετισμό του κόσμου. Προλαβαίνω να βάλω και κάτι να πιούμε;
Και μετά – επιστρέφω – αλυσιδωτές αντιδράσεις και ηλεκτρισμός. Το είχαμε πει – οκ; Ρεύμα. Στο Electric Trim του Lee Ranaldo. H ζωή μετά τους Sonic Youth και o Lee, δεν το αμφισβητεί κανείς, καταξιωμένη, αγέρωχη, αυτόνομη οντότητα.
Σε έναν ελιγμό μετα-ψυχεδέλειας ξεκινάει το άλμπουμ με το Moroccan Mountains παραπλανητικά χωρίς ηλεκτρισμό. Μετά ο Lee «ζωγραφίζει» την πλοκή των τραγουδιών σε παραδοσιακές φόρμες σπέρνοντας εδώ κι εκεί ηλεκτρονικά, μπάντζο, πειραματισμούς γιατί, βλέπεις, οι μέρες των Sonic Youth είναι γραμμένες ανεξίτηλα. Πιο κάτω θα περάσει η Sharon Van Etten και ενδέχεται να σβήσει λίγο τα S.Y ίχνη, ελάχιστα, σαν παιχνίδι, για τα μάτια.
Κάπως έτσι, με τα βήματα του Lee (ηλεκτρικά και άλλα) έρχονται μαζί, η έξαψη του new thing, κάμποση Pink Floyd σκόνη, λίγο από David Bowie αστρόσκονη και New York – New York καπνοί. Κάπου στο μεταξύ, τον ακούω και σαν έναν αντί – Νιλ Ντάιμοντ με την έμφαση στο ‘αντί’. Με τις φωνές ποτέ δεν ξέρεις.
