Οδηγούσαμε από το Γκάλβεστον του Τέξας με κατεύθυνση τη Νέα Ορλεάνη, αφήνοντας σιγά σιγά πίσω μας τον ήλιο.
Και σε όλη εκείνη τη διαδρομή κοιτούσα τα σπίτια στη δεξιά πλευρά του δρόμου, αραιά σπαρμένα στα χωράφια, αλλά όλα όρθια πάνω σε ψηλά ξύλινα πόδια. Σαν πουλιά με στέγες.
Tα φωτογράφιζα, το ένα μετά το άλλο, έμοιαζαν να περπατάνε. Θα μας ακολουθούσαν ως τη Λουϊζιάνα.Έτσι ψηλά θα είναι για να γλυτώνουν στις πλημμύρες, είπαμε. Και για να έχουν θέα στη θάλασσα, έλεγα εγώ.
Τα θυμήθηκα τα σπίτια αυτές τις μέρες. Και θυμήθηκα κι εκείνη τη βροχή που μας είχε κρατήσει για ώρες στο Χιούστον. Και μακάρι να τα είχα θυμηθεί αλλιώς.
