Ονειρεύτηκα ότι ήμουν στο Roadhouse. Την ώρα που έμπαινα μέσα στο κλαμπ ήταν μια μπάντα στη σκηνή και έπαιζε. Δεν τους είχα ξαναδεί. Πήρα μια μπύρα και έμεινα να ακούσω.
Μπορεί και να μην το ονειρεύτηκα. Aν η πραγματικότητα του Twin Peaks είναι ένα μυστήριο μέρος_ που έχεις τις συντεταγμένες του ή δεν τις έχεις_έχω βρεθεί εκεί και και σε όλη αυτή την φανταστική, συναρπαστική, απίστευτη κούρσα των 18 επεισοδίων που μας πήγε ο David Lynch, στην Επιστροφή/The Return του Twin Peaks που καλό θα ήταν να αρχίσει να σκέφτεται την επιστροφή της.
Στη σκηνή του Roadhouse είναι ο James Hurley με μια μπαλάντα, το Just You and I από εκείνες που σε καθηλώνουν και σε κάνουν να μουδιάζεις. Ο τύπος με το καπέλο μετά; Αυτός είναι ο Edward Louis Severson, δηλαδή ο Eddie Vedder μόνος με την κιθάρα και χωρίς τους Pearl Jam.
Το Σιάτλ είναι εδώ, δίπλα. Και το Όρεγκον επίσης με τον «συνθετικό» αραχνοϋφαντο ήχο των Chromatics καθώς τα μάτια της Ruth Radelet καρφώθηκαν στο Blue Rose και ο Johnny Jewel, που έχει και χρέη μουσικού παραγωγού, αφοσιώθηκε στο να αποπλανεί συνεχώς την εικόνα.
Στο μεταξύ ακούγονται βήματα πάνω σε ξερά φύλλα, ένας κατευναστικός λευκός θόρυβος και ηλεκτρισμός σε φορτισμένα καλώδια. Kάπου κάπου αυτοκίνητα από το δρόμο.
Η Julee Cruise ενώνει με τη φωνή της το Twin Peaks του τότε με το Twin Peaks τώρα, ενώ, ξεκάθαρα πια οι μελωδίες του Angelo Badalamenti έχουν σκορπιστεί παντού. Όλα γίνονται οικεία και όλα απομακρύνονται με ταχύτητα. Στατικός ηλεκτρισμός.
Πιάνει τον ειρμό, σα να υπάρχει συνέχεια, η Rebekah Del Rio * ποιος την ξεχνά από το Mulholland Drive!* . No Stars είναι το τραγούδι που έχει γράψει με τον David Lynch μαζί. Μια στιγμή, όμως-είναι ο Moby στην κιθάρα; Ναι, είναι.
Σίγουρα, η Sharon Van Etten έχει διαβάσει το ημερολόγιο της Λόρα Πάλμερ και έχει κρατήσει και σημειώσεις. Είναι όνειρο μέσα στο όνειρο. Όπως μετά με τους Cactus Blossoms που με εκείνο το western στιλ τους βρίσκουν τρόπους να απαντούν στα μυστήρια του δρόμου.
Ο Lynch δεν δημιούργησε τον παράξενο κόσμο του μόνο με εικόνες. «Σχεδίασε» προσεκτικά κάθε ήχο, από αυτόν που σε κάνει απότομα να γυρίσεις να δεις τι τρέχει ως εκείνον που σέρνεται, ξεγελάει τις αισθήσεις, γλυστράει και σε ακολουθεί χωρίς να καταλαβαίνεις καν ότι υπάρχει.
Έτσι και οι Trouble τρύπωσαν στο Roadhouse. O Riley Lynch, o γιος του David, μαζί με τον Alex Zhang (Dirty Beaches) και τον Dean Hurley σφυροκοπάνε ηλεκτρισμένα μπλουζ με το Snake Eyes. Τόσο εξωφρενικά ταιριαστός πάλι ο industrial σπαραγμός_She’s Gone Away_ των Nine Inch Nails και του Trend Reznor που είναι και φίλος του Lynch. –Τι νέα παλιόφιλε;
Κάνω να φύγω τότε, γιατί είναι κάπως αργά υποθέτω στο όνειρο και να πάλι οι Au Revoir Simone στη σκηνή, τους κάνει νόημα ο Πράκτορας Gordon Cole να χαμηλώσουν λίγο τα πρίμα και μένω να δω. Μετά από λίγο βγαίνουν οι Veils και στη συνέχεια, ένα άλλο κορίτσι η Lissie και παίζει ατμοσφαιρική country folk. Το Roadhouse είναι γεμάτο.
Όταν τελειώνει το τραγούδι και γίνεται λίγο ησυχία μέσα, ακούγονται από γύρω θόρυβοι σαν μηχανές εργοστασίου που δουλεύουν και χτυπήματα.
–Περιμένω την Chrysta Bell, λέω.
_Την Πράκτορα του FBI, Tammy Preston δηλαδή, απαντά ένας τύπος που δεν είμαι σίγουρη ότι έχει και τα δύο χέρια του. ‘Εχει καινούργιο δίσκο, θα την συναντήσετε σε άλλο post.
Πηγαίνω προς την έξοδο τότε.
– Σας περιμένει έξω ένας συνάδελφός της…
-Ο Cooper; λέω.
–Όχι. Ο Chet Desmond. Eίπαμε, αυτό εδώ το post είναι μουσικό.