Τυχαίο, μπορεί και όχι. To Twin Peaks, το cult μεταφυσικό θρίλερ του David Lynch τέλειωσε (αν υπάρχει ποτέ τέλος), το Blade Runner, θρυλικό ‘νουάρ’ επιστημονικής φαντασίας επιστρέφει (αν είχε φύγει ποτέ), οι National στο καινούργιο άλμπουμ βάζουν το τέρας για ύπνο (Sleep Well Beast), οι Arcade Fire στέλνουν μηνύματα από νέα διεύθυνση και κάτι ξεκάθαρα ηλεκτρικό τους διαπερνά όλους. Μπορεί να είναι μόνο ηλεκτρόνια σθένους από τη φωνή του Matt Berninger όταν τραγουδάει The System Only Dreams in Total Darkness. Το κρατάμε στα υπόψη.
Οι οθόνες όμως βουίζουν ακόμη από το ηλεκτρικό όνειρο του Λιντς και οι λάμπες αναβοσβήνουν, ένδειξη ότι κάτι θα συμβεί. Υποψιάζομαι-αλήθεια υποψιάζομαι τώρα-ότι ο Μπάιρον ο Γλόμπος κατάφερε να ενώσει τους λαμπτήρες του κόσμου και ξεκίνησαν την επανάσταση (για να πούμε ακόμη μια φορά: κάτι ήξερε ο Thomas Pynchon). 
Τελικά το «καρτέλ» δεν ήταν ανίκητο, ο Μπάιρον τους ξεγλίστρησε ξεμπροστιάζοντας τους παίκτες και την ακόρεστη δίψα τους για πλούτη. «Το Δίκτυο είναι ορθάνοιχτο, όλα τα μηνύματα ακούγονται από όλους…» έγραφε το 1973 στο Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας. Το μυθιστόρημα, γεμάτο από καλώδια υψηλής τάσης.
Το Δίκτυο ορθάνοιχτο, επιστροφή στο Twin Peaks. Ο Ειδικός Πράκτορας του FBI Dale Cooper που δεν έχει γίνει ακόμη ο εαυτός του, υπνωτισμένος από ηλεκτρικά κύματα(;) αρπάζει ένα πιρούνι και το βάζει στην πρίζα (μην το δοκιμάσετε στο σπίτι). Μετά το σοκ συνεχίζει να υπάρχει και επιστρέφει ως ο κανονικός εαυτός του.
Από εκεί ως τους βόμβους, τα ηχητικά εφέ, τους Nine Inch Nails και τις άλλες μπάντες που παίζουν στο Roadhouse, η ατμόσφαιρα στο Twin Peaks, συνεχώς ηλεκτρισμένη. Για τον Lynch ο ηλεκτρισμός είναι πάθος. Όπως ο καφές. Τον γοητεύει, λέει, το γεγονός ότι «ο ηλεκτρισμός μας ελέγχει» και «παράγει υπέροχους ήχους, πολλές φορές εκπληκτικό φως, επικίνδυνος αλλά και μαγικός».
Ο David Bowie και αυτός «ηλεκτρό-πληκτος» (–η μουσική στο μέλλον θα είναι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα, θα πατάς ένα διακόπτη και θα ρέει ελεύθερα-είχε προβλέψει) «ζωντάνεψε» στο Twin Peaks ως Πράκτορας Φίλιπ Τζέφρις. Προς το ηλεκτρικότερον, η υπενθύμιση ότι στην ταινία Prestige είχε παίξει το Νίκολας Τέσλα. Κλασικός ηλεκτρισμός.
Μελλοντολογικός επίσης, από τη στιγμή που εμφανίζεται ο Rick Deckard ψάχνοντας ρέπλικες. Blade Runner 2049 (το σίκουελ) στις αίθουσες εντός των ημερών, υπενθυμίζει– τι άλλο;- το Do Androids Dream of Electric Sheep?, το βιβλίο του Philip K.Dick όπου βασίστηκε την ταινία του ‘82.
Κάπως έτσι, στην αυξημένη κατανάλωση ρεύματος εντός κυκλώματος ποπ κουλτούρας-με έντονη χροιά συνθεσάιζερ – παίζει μικρό, αλλά καταλυτικό ρόλο το Electric Blue των Αrcade Fire (πάντα στην καρδιά των πραγμάτων θα υπάρχει ένα τραγούδι) καθώς περνάνε από τη ροκ όχθη σε μια φαντασμαγορική σόουλ/ ντίσκο διάσταση. Κάποιος από το κοινό τους φώναξε ‘προδότες’ και εκείνοι καταχάρηκαν.
*Θα ακουστεί τελείως άσχετο αλλά η Γραμμή Ένα του Μετρό πρέπει να ξαναβρεί το όνομά της και να επιστρέψει σε αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε – στον Ηλεκτρικό.
**Δημοσιεύτηκε στο Έθνος – Σαββατοκύριακο 16 – 17 Σεπτεμβρίου 2017 * στη στήλη ‘The M-Files”
