Τι έκανε τώρα αυτός ο τύπος ο Eugene Jarecki; Πήρε την ιστορία του Έλβις, την ‘έβαλε’ μέσα σε ένα αμάξι – όχι σε όποιο κι όποιο αμάξι, στη Rolls Royce του Έλβις – έβαλε άλλους (σαν ποιους; Alec Baldwin, Ethan Hawke, Chuck D, Greil Marcus, Emmylou Harris, John Hiatt, Mary Gauthier, James Carville…) πολλούς για να μιλήσουν για τον Έλβις και αφηγήθηκε την ιστορία σαν μια παραβολή της Αμερικής, χωρίς να σταματάει να λέει την ιστορία του Έλβις (η Ρολς σταμάτησε ο Έλβις όχι) από πολλές και διαφορετικές πλευρές. Road movie πολλών επιπέδων.
Ωραία; Πάμε παρακάτω.
Κάποτε στην Αμερική ήμασταν όλοι Έλβις (Jarecki says), νέοι, ωραίοι, επιτυχημένοι ώσπου ήρθε αυτό όλο και συμβιβάστηκε με τις καπιταλιστές αξίες, τη φούσκα της επιτυχίας και της φήμης, το πακετάκι του καταναλωτισμού και του ξεπουλήματος. Και πάρε και τον Τραμπ τώρα, σύμπτωμα της φάσης.
Φυλετικό και διακρίσεις, το αμερικάνικο όνειρο τηγανισμένο από όλες τις πλευρές, μια πλασματική πραγματικότητα εξουθενωτικής ευτυχίας. Elvis has left the building. Και η Αμερική έχει περάσει στην fat Elvis εποχή της.
Πόσοι στην Ελλάδα είναι οι φαν του Έλβις δεν ξέρω, λιγότεροι σίγουρα από εκείνους που τον αμφισβητούν (δικό τους θέμα, i don’t care) το Promised Land όμως είναι για όλους. Για όλους εκτός από εκείνους που είναι ΟΚ με τον σημερινό πρόεδρο της Αμερικής, με το παραμύθι ότι αν δουλέψεις θα πετύχεις και άμα πετύχεις θα ευτυχήσεις –το σύστημα θα ευτυχήσει – και θα γίνεις ένα καλό hound dog που θα κουνάει την ουρά του. Αυτοί όμως δε νομίζω ότι συχνάζουν εδώ και δε θα ‘βρισκαν και πάσο για τα road trip που μας αρέσουν.
