Στο διάστημα εκείνο (της σελίδας 274) δηλαδή από την στιγμή “που η ανοιξιάτικη μπόρα είχε κοπάσει ή κόψει στο σημείο που οι χτύποι των σταγόνων της βροχής που έπεφταν στις ριγέ τέντες…μπορούσαν να μετρηθούν”
…έως την άλλη φορά _ “τη μόνη άλλη φορά που ο Κύριος Τζόνσον είχε αναπληρώσει το μόνιμο δάσκαλο στην τάξη μου” (της σελίδας 104) ξεφυλλίζοντας ανάποδα/και μέχρι εκεί που αρχίζει να ξετυλίγεται η δράση από το ένα τετραγωνάκι στο άλλο, και ακολουθώντας τη ροή_με διαλείμματα εν μέσω σημειώσεων και παρεμβολών_
προσπαθούσαμε, εμείς από εδώ, στην αρχή τουλάχιστον προσπαθούσαμε να προσπεράσουμε το εορταστικό κομφούζιο με Κομφούκιες φιλοσοφίες και βρεθήκαμε ταυτόχρονα – όπου “ταυτόχρονα δε σημαίνει ένα πεπερασμένο διάστημα γραμμικού χρόνου”– ας το δούμε έτσι – να έχουμε πλησιάσει σε σημείο επαφής και κάθετης ρήξης – όλα παίζουν – με το ντεκόρ, οπότε ήταν απαραίτητο και το ζητούσε ο οργανισμός, να χωθούμε με αγαλλίαση και ετοιμότητα στην Αμερικάνικη Λήθη του David Foster Wallace/μετάφραση Γιάννος Πολυκανδριώτης (συγχαρητήρια)/Εκδόσεις Κέδρος/μήπως καταφέρουμε πάλι και διασχίσουμε την πύρινη ζώνη χωρίς δράματα και εγκαύματα (με βεγγαλικά παντού).
Επιστρέφω στη Λήθη με μνήμη ακμαία και ωραία, ιδίως στο προφίλ.
– Δεν είσαι το Φάντασμα των Χριστουγέννων. Ξέρω ποιος είσαι. Και ότι δεν χωνεύεις τις παραγράφους, το ξέρω κι αυτό.
