Eίχε περάσει κάμποση ώρα και έτσι ρώτησα «τι έγινε; το άκουσες»; Το άκουσε είπε, οπότε περίμενα να ακούσω και εγώ εντυπώσεις (προς το τέλος έπαιζε κάτι που θα το είχε προσέξει-αν είχε ακούσει).
Ξαναρώτησα αν το άκουσε.
– Τι εννοείς; Όλο;
Όλο, όπως ολόκληρο, όπως πλήρες, κομπλέ, ολοκληρωμένο, από την αρχή ως το τέλος, μέχρι που να πέσουν τα γράμματα αν ήταν ταινία.
Το ξανάκουσε από την αρχή ως το τέλος, χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλα των χεριών πάνω στο τραπέζι κάτω από τα ράφια με τα βινύλια – εκείνα συγκεκριμένα που έχουν ταξινομηθεί από το Α ως το F αν έχει αυτό κάποια σημασία – πάνω στο οποίο, στο ίδιο τραπέζι εννοώ, μαζεύουν σκόνη μικροί στοιχειωμένοι πύργοι από CD με θρύλους και μύθους να πλέκονται γύρω από την αλλοτινή τους αίγλη.
Ένα τραγούδι μια αιωνιότητα, του φάνηκε. Πεντάλεπτες αιωνιότητες.
Σύμφωνα με έρευνες (καμμία αντίδραση του κοινού δεν περνά απαρατήρητη) όλο και λιγότεροι ακούν ένα τραγούδι ολόκληρο. Σκέψου να φτάσουμε και εκεί. Να μην περιμένουμε ως το τέλος το Tempest του Dylan, να μη μας αγγίξει η τελευταία ανάσα του Chet στο Born to be Blue.
Και αφού άκουσε των Deerhoof τα 4.07 λεπτά του έξοχου Kokoye από το Mountain Moves, στο άψε-σβήσε βρέθηκε στο επόμενο και μέχρι να φτάσουν σε μένα οι τύψεις για τη σκόνη στα CD (συνήθως έρχονται αμέσως) ήταν ήδη τέσσερα κομμάτια μπροστά και δρασκέλιζε άλμπουμ σαν κυνηγημένος δραπέτης σε τραγουδοχώραφα.
Για τα άλμπουμ, κακά μαντάτα.
Ημιλιπόθυμα Long Play δίνουν μάχες με τις playlists με κρυφή ελπίδα ότι έχει ο καιρός γυρίσματα.
Είχε και τότε. Που οι Ramones, μερικά μόνο δίλεπτα χρειάστηκαν για να συγκλονίσουν το ροκενρόλ. Λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας, κοφτές παρακάμψεις από αργόσυρτες, παραζαλισμένες λεωφόρους ροκ αυτοκρατοριών. Κάποιος έπρεπε να τους ξυπνήσει. Νεύρο και αδρεναλίνη και κανένας εφησυχασμός.
«Οι Ramones δεν άφηναν «σολαρίσματα» με κιθάρες και εμείς (γράφει ο David Byrne για το ξεκίνημα των Talking Heads στο βιβλίο του How Music Works) το πήγαμε ως τα άκρα. Tα κόψαμε όλα, κόψαμε τα σόλο, κόψαμε τις πόζες, πετσοκόψαμε όλο εκείνο το δράμα που είχε το ροκ , ούτε μαλούρες, ούτε φώτα-η οδηγία ήταν : άναψέ τα όλα στην αρχή και σβήστα όλα στο τέλος».
Αυτό ήταν το punk τού όχι λόγια, αλλά δράση και συνεχίζει να στέλνει φλεγόμενα δίλεπτα – σφήνες σε αυτιά που δεν ακούνε ολόκληρα τραγούδια. Ισως όλα να συνυπάρχουν διαχρονικά στο θεϊκό We got all the time in world με τον Louis Armstrong χωρίς να αποκλείεται μια κάποια χρονική ανατροπή από τον επιστήμονα που προσπάθησε να πει σύντομα την Ιστορία του Χρόνου.
-Σωστά κύριε Χόκινκς. Πάντα πρέπει να ρίχνουμε ματιές στ’ άστρα.
[Δημοσιεύτηκε στο Έθνος Σαββατοκύριακο 23-24 Σεπτεμβρίου 2017 στη στήλη “The M-Files” ]
