Αυτό με τα βραβεία – το καταλαβαίνω, έχει να κάνει με όλο αυτό που κινείται γύρω από τα βραβεία _δεν λέω τίποτε πρωτότυπο_ και αφορά τη βιομηχανία του θεάματος και της μουσικής (που εδώ που τα λέμε όλο και λιγότερο) και τη βιομηχανία γύρω από τη βιομηχανία, δεν χρειάζεται να πεις πολλά, αλλά δεν αφορά τη μουσική – και το σινεμά – και αν θες να μπεις σε συζητήσεις και προγνωστικά και εκτιμήσεις και αυτό το καταλαβαίνω, ζεσταίνεται το θέμα, αλλά τι σημασία έχει; τη στιγμή που ξέρεις ότι απίθανες μουσικές δεν βραβεύτηκαν ποτέ και ταινίες που έγραψαν ιστορία ούτε πέρασαν έξω από την Ακαδημία. Και πάλι ουδεμία σημασία.
Σημασία έχει ότι o Kendrick Lamar έβγαλε καταπληκτικό άλμπουμ και ο Paul Thomas Anderson έκανε ταινία (ο,τι ταινία και αν έκανε ο P.T.A έχει σημασία) και οι τελετές απονομής είναι ένα λαμπερό προϊόν που πολλές φορές έρχεται πακέτο και με κοινωνικό μήνυμα.
Είσαι μέσα, παίζεις για το fun, γράφεις, στέλνεις το δικό σου μήνυμα, τα μηνύματα κάπου μπερδεύονται, χάνουν το δρόμο_ μας ενημερώνουν στο μεταξύ ότι έχουμε ξοδέψει τα δωρεάν μηνύματά μας (αρχίζει η χρέωση – πάντα κάποια στιγμή αρχίζει η χρέωση). Ενώ, πέρα από βραβεία και τέτοια και σε μια unexpected στροφή της υπόθεση, σαν της Tonya Harding το triple axel jump (πολύ καλή ταινία, το I, Tonya, έγραψα για τον Bruno Mars τον οποίο εκτιμώ πολύ _στο monopoli – αυτό: O Bruno Mars είναι τελικά από άλλον πλανήτη
Και το πιστεύω – ο Bruno θα έχει αφήσει τα «γραμμόφωνα» στο σπίτι και θα έχει φύγει χορεύοντας για τις επόμενες τρελές μουσικές του.
