One more blast from the past
[Από τη στήλη Σε Πρώτο Ενικό στα ΝΕΑ, 15 Οκτωβρίου 2004]
Λοιπόν είναι ο φόβος και ο τρόμος κάτι γλοιώδες και επικίνδυνο στο σκοτάδι, έτοιμο να σε καταπιεί πριν το καταλάβεις, το τρέμεις περισσότερο και απο τους καρχαρίες στα Ανοιχτά Νερά (για την ταινία λέω – κι εγώ με τους καρχαρίες ήμουν Ηλία Φραγκούλη) και σε πιάνει πανικός την ώρα που επιστρέφεις σε αυτό, σα να σε τραβάει με μια αλλόκοτη δύναμη, παρά τη θέλησή σου, να γυρίσεις κοντά του, σα να μην υπάρχει τίποτε άλλο πουθενά, κανένας δρόμος εκτός αν δραπετεύσεις εκεί που μπορεί να σε περιμένει κάτι άλλο σαν κι αυτό, μοχθηρό το ίδιο. Για τη ρουτίνα θέλω να πω. Εμένα η ρουτίνα μου αρέσει.
Μου αρέσει που μοιάζει με τραμπολίνο (και ας μην της φαίνεται). Είναι πάντα εκεί και μπορείς να πηδάς όσο θέλεις επάνω της, είναι πάντα εκεί, δεν σηκώνεται να φύγει να πάει στο περίπτερο για εφημερίδα. Μπορείς να κάνεις ακροβατικά, να εκτινάσσεσαι, να επανέρχεσαι με μικρά πηδηματάκια και η ρουτίνα θα παραμένει στη θέση της ώστε να μην πέσεις στα βαθειά – και στους καρχαρίες – την ώρα που έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου, πώς να σπάσεις ας πούμε την ρουτίνα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επισκευάζεται.
Εκεί όμως στην επανάληψη που έχει και ο οργανισμός προσαρμοστεί, κάνεις σχέδια και δουλειές και προγραμματίζεις να στείλεις και τις χριστουγεννιάτικες/πασχαλιάτικες κάρτες εγκαίρως (αρκετά πια με τις ηλεκτρονικές ευχές) και σου μένει και λίγος χρόνος ελεύθερος (της ρουτίνας κι αυτός, αλλά τί πειράζει;-γέμισέ τον) μέχρι να φανεί όπως φαίνεται στις μαγικές εικόνες πως και η ρουτίνα μια ιδέα είναι μέσα στο μυαλό μας, όπως και ό,τι άλλο παραφυλάει απειλητικά στο σκοτάδι. Βέβαια, για καλό και για κακό, ας μην χαλαρώνουμε τελείως.
