Τον Τάκη τον Λουκανίδη, ήταν σα να τον είχα γνωρίσει. Και μάλιστα τις μέρες που αλώνιζε τα γήπεδα και ξεσήκωνε τις κερκίδες. Ήταν σα να τον γνώριζα και ας μην είχα γεννηθεί ακόμη.
Μου μιλούσε ο πατέρας για αυτόν. Ο Λουκανίδης αυτό και ο Λουκανίδης εκείνο.
Μ’ έπαιρνε ο πατέρας μαζί στο γήπεδο και μού έλεγε για τότε που τον έπαιρνε ο μεγάλος αδελφός του ο Νικήτας κι εκείνον στο γήπεδο, πως κατέβαιναν με τα πόδια από το Παγκράτι στην Λεωφόρο για να δούνε την ομάδα και ο Παναθηναϊκός ξεδιπλωνόταν στα μάτια μου σαν μια υπέροχη μεγάλη ιστορία, με πολλές μικρές υπέροχες ιστορίες μέσα του και πολλές από αυτές μου έλεγε ο πατέρας για τον Τάκη Λουκανίδη. Που ήταν από τους πιο μεγάλους παίκτες που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα, που μπορούσε να παίζει σε όλες τις θέσεις από επιθετικός γκολτζής και θηρίο της άμυνας – ως και τερματοφύλακας είχε παίξει.Που ήταν βασικός και σε εκείνη τη θρυλική ενδεκάδα τότε που είχαμε πάρει το πρωτάθλημα αήττητοι, το ’63-64.
Και ρωτούσα τον πατέρα – μα πιο μεγάλος παίκτης από τον Δομάζο ;
Και πέτυχα τον Δομάζο προχτές, αποχαιρετώντας τον Τάκη Λουκανίδη που έλεγε– Ο Λουκανίδης ήταν ο καλύτερος. Πολύ καλύτερος παίκτης από μένα. Και θυμήθηκα πάλι τον πατέρα.
