Τίποτε καλύτερο από ένα καλό science fiction. Και όσο και αν είναι δύσκολο να κάνεις ένα καλό science fiction, το σύμπαν της επιστημονικής φαντασίας είναι γεμάτο από τέτοια γήινα κατορθώματα και παραγωγές πάνω κάτω εντάξει.
Και υπάρχει μια science fiction ερώτηση που δεν πρέπει να παραβλέπει ούτε η science ούτε η fiction πλευρά – και η ερώτηση αυτή είναι απλή: ποιος βλέπει; Γιατί έχει σημασία.
Απλά και κατανοητά, ακόμη και στα ακατανόητα, όσοι έχουμε δει Twilight Zone δεν θα τρελαθούμε με το Black Mirror. Ο καθρέφτης είναι το κινητό σου και η virtual reality η φυλακή σου – η τεχνολογία στύβει και ξαναστύβει το μυαλό σε αυτοτελή επεισόδια. Μικρές ταινίες με αρχή, μέση και τέλος όσο και μερικά (από αυτά τα επεισόδια) μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ.
Αρχή και τέλος – ένα είναι σίγουρο : τα αυτοτελή επεισόδια έχουν επιστρέψει στο streaming υψηλής τηλεθέασης. Υπάρχει θέση για όλους τελικά.
Και να’μαστε : We are entering the Twilight Zone.
Νέα επεισόδια από τη Ζώνη του Μισοσκόταδου στις οθόνες μας. Κάποια, σίγουρα θα παίξουν ασπρόμαυρα. For old times sake. Ή σειρά που έχει γράψει στο συνειδητό και το ασυνείδητο μας ολόκληρα κατεβατά, σενάρια επιστημονικής/καθημερινής φαντασίας, λογοτεχνικής αξίας από τα μοναδικά intros από του Rod Serling –
εκεί καρφιτσωμένα στην πρώτη σελίδα.
Ο,τι και αν ξημερώσει – σε οποιαδήποτε χαραμάδρα του χωροχρόνου – τίποτε δεν θα πλησιάσει αρκετά ώστε να απειλήσει το Star Trek – the original series – σενάρια, χαρακτήρες, νοήματα, cult status, γκάτζετς, τεχνολογία και όλα όσα διακτινίστηκαν απο τα 60ς εδώ που είμαστε. Εντάξει, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς και μην σηκώνεστε όρθιοι οι φαν του Star Wars– μιλάμε για «επιστημονική φαντασία» όχι για fantasy. Το φωτόσπαθο δεν περνάει τον έλεγχο.
Και το θέμα είναι-ξανά :
–Ποιος βλέπει; Αυτός που έχει εντρυφήσει στα X-Files που ακόμη και το πιο επιπόλαιο επεισόδιό τους είναι πηγή έμπνευσης για κάθε Καθρέφτη; Αφήνω στην άκρη το αδιόρατο ερωτικό μαγνητικό πεδίο Mudler – Scully που διατρέχει τη σειρά, σαν X-Φάκελος που κάνουν ότι δήθεν δεν βλέπουν. Ποιός βλέπει;
Μια που τα λέμε όμως εδώ, αμέσως καλύτερο_μετά το Star Trek, βάζω το Battlestar Galactica που ακολουθούσε στους ίδιους γαλαξίες ανοίγοντας συνεχώς ζητήματα δίκαιου και άδικου, μεταφυσικής, φιλοσοφίας, υπαρξιακής ανησυχίας με άφθαρτες δόσεις χιούμορ και σαρκασμού. Τού αξίζει καλύτερη θέση στο science fiction σύμπαν. Κάποια στιγμή θα την βρει. Ίσως στη δημοκρατία των streaming services.
Όμως είναι η ώρα της επιστροφής των αυτοτελών επεισοδίων, είπαμε, και το Black Mirror το έδειξε ξεκάθαρα, με τις μετοχές του να ανεβαίνουν στην μεταγραφή από το Channel 4 στο Netflix.
Η επόμενη κίνηση στο παιχνίδι γίνεται με θόρυβο από τον Steven Spielberg που εμπλέκεται στην επιστροφή των Amazing Stories (έρχονται κι αυτές) γιατί τίποτε τελικά δεν παλιώνει ειδικά αν είναι amazing. Κάτι ακόμη amazing; Οι Coen ετοιμάζουν αυτοτελή γουέστερν.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ τώρα από το ‘ποιος βλέπει‘ και άλλες τέτοιες ερωτήσεις, ξεκίνησα μόλις να βλέπω το Philip K. Dick’s Electric Dreams (amazon prime) – αφού βασίζεται στις ιστορίες –ε,ναι- του Philip K. Dick / γραμμένες στη δεκαετία του 50/ και έτσι όχι μακριά από εκεί αρχίζουν σιγά σιγά να σπάνε Μαύροι Καθρέφτες ή καλύτερα να ραγίζουν για να μην μπούμε και σε εφτά χρόνια γρουσουζιάς.Η χρονιά ξεκίνησε άλλωστε δυνατά με το Blade Runner 2049 του Denis Villneuve ( διαβάστε: Blade Runner 2049 ) και αυτά τώρα είναι ωραία νέα.
Στο επεισόδιο με τον Bryan Cranston (που είναι και ένας από τους executive producers στη σειρά) – το επεισόδιο έχει τίτλο Human Is – ακόμη και η breaking bad ενόραση έχει νόημα- no spoilers here – καθώς ο Cranston από το μέλλον ξεσκονίζει και τις δυο όψεις του καθρέφτη. Οπότε- πάλι: who’s watching man?!
Σε άλλο επεισόδιο –το Autofac – εμφανίζεται η Janelle Monae με μια Αφροφουτουριστική νότα – σαν ρομπότ από άλλο πλανήτη, που όμως παραπέμπει και σε αυτό τον πλανήτη, στην περσόνα της Janelle στη μουσική. Όλα κάτι σημαίνουν.
Απόλυτα λογικό, κάπτεν. Το Science Fiction (ξανα)μπαίνει στην Ζώνη του Μισοσκόταδου. Ο καθένας μέσα από το δικό του Ηλεκτρικό Όνειρο, το Ταξίδι (του) στ’ Αστέρια και το δικό του είδωλο στον Καθρέφτη. Και μάλλον πιο πολύ τώρα έχει σημασία το: ποιος βλέπει.
